نبودن حریم میان زن و مرد و آزادی معاشرتهای بی بند و بار هیجانها و التهابهای جنسی را فزونی می بخشد و تقاضای سكس را به صورت یك عطش روحی و یك خواست اشباع نشدنی درمی آورد. غریزه ی جنسی غریزه ای نیرومند، عمیق و «دریا صفت» است، هرچه بیشتر اطاعت شود سركش تر می گردد، همچون آتش كه هرچه به آن بیشتر خوراك بدهند شعله ورتر می شود. برای درك این مطلب به دو چیز باید توجه داشت:

1. تاریخ همان طوری كه از آزمندان ثروت یاد می كند كه با حرص و آزی حیرت آور در پی گردآوردن پول و ثروت بوده اند و هرچه بیشتر جمع می كرده اند حریصتر می شده اند، همچنین از آزمندانی در زمینه ی مسائل جنسی یاد می كند. اینها نیز به هیچ وجه از نظر حس تصرف و تملك زیبارویان در یك حدی متوقف نشده اند.

صاحبان حرامسراها و درواقع همه ی كسانی كه قدرت استفاده داشته اند چنین بوده اند.

كریستن سن نویسنده ی كتاب ایران در زمان ساسانیان در فصل نهم كتاب خویش می نویسد:

«در نقش شكار طاق بستان فقط چند تن از سه هزار زنی كه خسرو (پرویز) در حرم داشت می بینیم. این شهریار هیچ گاه از این میل سیر نمی شد. دوشیزگان و بیوگان و زنان صاحب اولاد را در هر جا نشان می دادند به حرم خود می آورد. هر زمان كه میل تجدید حرم می كرد نامه ای چند به فرمانروایان اطراف می فرستاد و در آن وصف زن كامل عیار را درج می كرد. پس عمّال او هر جا زنی را با وصف نامه مناسب می دیدند به خدمت می بردند. » .

از این گونه جریانها در تاریخ قدیم بسیار می توان یافت. در جدید این جریانها به شكل حرمسرا نیست، به شكل دیگر است، با این تفاوت كه در جدید لزومی ندارد كسی به اندازه ی خسروپرویز و هارون الرشید امكانات داشته باشد. در جدید به بركت تجدد فرنگی، برای مردی كه یك صدهزارم پرویز و هارون امكانات داشته باشد میسراست كه به اندازه ی آنها از جنس زن بهره كشی كند.

2. هیچ فكر كرده اید كه حس «تغزّل» در بشر چه حسی است؟ قسمتی از ادبیات جهان عشق و غزل است. در این بخش از ادبیات، مرد، محبوب و معشوق خود را ستایش می كند، به پیشگاه او نیاز می برد، او را بزرگ و خود را كوچك جلوه می دهد، خود را نیازمند كوچكترین عنایت او می داند، مدعی می شود كه محبوب و معشوق «صد مُلك جان به نیم نظر می تواند بخرد، پس چرا در این معامله تقصیر می كند» ، از فراق او دردمندانه می نالد.

این چیست؟ چرا بشر در مورد سایر نیازهای خود چنین نمی كند؟ آیا تاكنون دیده اید كه یك آدم پول پرست برای پول، یك آدم جاه پرست برای جاه و مقام غزلسرایی كند؟ ! آیا تاكنون كسی برای نان غزلسرایی كرده است؟ چرا هر كسی از شعر و غزل دیگری خوشش می آید؟ چرا همه از دیوان حافظ اینقدر لذت می برند؟ آیا جز این است كه همه كس آن را با زبان یك غریزه ی عمیق كه سراپای وجودش را گرفته است منطبق می بیند؟ چقدر اشتباه می كنند كسانی كه می گویند یگانه عامل اساسی فعالیتهای بشر عامل اقتصاد است! ! .

بشر برای عشقهای جنسی خود موسیقی خاصی دارد، همچنانكه برای معنویات نیز موسیقی خاص دارد، درصورتی كه برای حاجتهای صرفاً مادی از قبیل آب و نان موسیقی ندارد.

من نمی خواهم ادعا كنم كه تمام عشقها جنسی است و هم هرگز نمی گویم كه حافظ و سعدی و سایر غزلسرایان صرفاً از زبان غریزه ی جنسی سخن گفته اند. این مبحث، مبحث دیگری است كه جداگانه باید بحث شود.

ولی قدر مسلّم این است كه بسیاری از عشقها و غزلها عشق و غزل هایی است كه مرد برای زن داشته است. همین قدر كافی است كه بدانیم توجه مرد به زن از نوع توجه به نان و آب نیست كه با سیر شدن شكم اقناع شود، بلكه یا به صورت حرص و آز و تنوع پرستی درمی آید و یا به صورت عشق و غزل. ما بعداً دراین باره بحث خواهیم كرد كه در چه شرایطی حالت حرص و آز جنسی تقویت می شود و در چه شرایطی شكل عشق و غزل پیدا می كند و رنگ معنوی به خود می گیرد.

به هر حال اسلام به قدرت شگرف این غریزه ی آتشین توجه كامل كرده است.

روایات زیادی درباره ی خطرناك بودن «نگاه» ، خطرناك بودن خلوت با زن، و بالأخرهخطرناك بودن غریزه ای كه مرد و زن را به یكدیگر پیوند می دهد وارد شده است.

اسلام تدابیری برای تعدیل و رام كردن این غریزه اندیشیده است و در این زمینه، هم برای زنان و هم برای مردان تكلیف معین كرده است. یك وظیفه ی مشترك كه برای زن و مرد هر دو مقرر فرموده مربوط به نگاه كردن است:

قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ. . . قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ. .

خلاصه ی این دستور این است كه زن و مرد نباید به یكدیگر خیره شوند، نباید چشم چرانی كنند، نباید نگاههای مملوّ از شهوت به یكدیگر بدوزند، نباید به قصد لذت بردن به یكدیگر نگاه كنند. یك وظیفه هم خاص زنان مقرر فرموده است و آن این است كه بدن خود را از مردان بیگانه پوشیده دارند و در اجتماع به جلوه گری و دلربایی نپردازند، به هیچ وجه و هیچ صورت و با هیچ شكل و رنگ و بهانه ای كاری نكنند كه موجبات تحریك مردان بیگانه را فراهم كنند.

روح بشر فوق العاده تحریك پذیر است. اشتباه است كه گمان كنیم تحریك پذیری روح بشر محدود به حد خاصی است و از آن پس آرام می گیرد.

همان طور كه بشر- اعمّ از مرد و زن- در ناحیه ی ثروت و مقام از تصاحب ثروت و از تملك جاه و مقام سیر نمی شود و اشباع نمی گردد، در ناحیه ی جنسی نیز چنین است.

هیچ مردی از تصاحب زیبارویان و هیچ زنی از متوجه كردن مردان و تصاحب قلب آنان و بالأخره هیچ دلی از هوس سیر نمی شود.

و از طرفی تقاضای نامحدود خواه ناخواه انجام ناشدنی است و همیشه مقرون است به نوعی احساس محرومیت. دست نیافتن به آرزوها به نوبه ی خود منجر به اختلالات روحی و بیماریهای روانی می گردد.

چرا در دنیای غرب اینهمه بیماری روانی زیاد شده است؟ علتش آزادی اخلاقی جنسی و تحریكات فراوان سكسی است كه به وسیله ی جراید و مجلات و سینماها و تئاترها و محافل و مجالس رسمی و غیررسمی و حتی خیابانها و كوچه ها انجام می شود.

اما علت اینكه در اسلام دستور پوشش اختصاص به زنان یافته است این است كهمیل به خودنمایی و خودآرایی مخصوص زنان است. از نظر تصاحب قلبها و دلها مرد شكار است و زن شكارچی، همچنانكه از نظر تصاحب جسم و تن، زن شكار است و مرد شكارچی. میل زن به خودآرایی از این نوع حس شكارچیگری او ناشی می شود.

در هیچ جای دنیا سابقه ندارد كه مردان لباسهای بدن نما و آرایشهای تحریك كننده به كار برند. این زن است كه به حكم طبیعت خاص خود می خواهد دلبری كند و مرد را دلباخته و در دام علاقه ی به خود اسیر سازد. لهذا انحراف تبرّج و برهنگی از انحرافهای مخصوص زنان است و دستور پوشش هم برای آنان مقرر گردیده است.

ما درباره ی طغیان پذیری غریزه ی جنسی و اینكه برخلاف ادعای افرادی مانند راسل غریزه ی جنسی با آزاد گذاشتن كامل و خصوصاً با فراهم كردن وسائل تحریك هرگز سیر نمی شود و اشباع نمی گردد و همچنین درباره ی انحراف «چشم چرانی» در مردان و انحراف «تبرج» در زنان، باز هم بحث خواهیم كرد.