یا جریان حضرت زینب (سلام اللّه علیها) . اگر برای زن جبن به معنای یك خوی و خلق اخلاقی، خوب بود، حضرت زینب می بایست از همه زنهای دیگر ترسوتر و بی شخصیت تر باشد و به اصطلاح معروف سرش از لاك خودش بیرون نیاید. مگر دم دروازه كوفه كسی زینب را مجبور كرده بود كه بیاید سخنرانی بكند؟ مگر سخنرانی قابل اجبار است؟ ! یا در مجلس ابن زیاد مگر كسی زینب را مجبور كرده بود كه آنچنان در مقابل ابن زیاد بایستد و حتی به او ناسزا بگوید كه واقعا خطر كشته شدن خودش و كسانش وجود داشت؟ ! و بالاتر از این، در مجلس یزید است با آن طنطنه و دبدبه كه خیلی با مجلس ابن زیاد فرق می كرد، چون اولاً ابن زیاد حاكم بود و یزید خلیفه، و ثانیا ابن زیاد در كوفه بود و یزید در شام، و شام به اعتبار اینكه مجاور با بیزانس (قسطنطنیه آن وقت) بود [شكوه خاصی داشت. ] معاویه به بهانه اینكه ما باید شوكت ظاهری اسلام را حفظ كنیم، دستگاه شام را دستگاه قیصری و كسرایی و سلطنتی كرده بود كه تواریخ هم نوشته اند یك كاخهای تو درتو با درهای تودرتو و فرّاشها بوده است كه از این در باید داخل آن در شد، از آن در داخل آن در و. . . یك بارگاه بسیار عظیم، كرسیهای زرین آنجا نهاده اند، سفرا و امراآنجا نشسته اند، یك مجلس فوق العاده باابّهتی. ولی این زن اصلاً اینها را به چیزی نمی گیرد، به یزید می گوید: تو حقیرتر و كوچكتر از این هستی كه من تو را مخاطب خودم قرار بدهم، تو ارزش اینكه من تو را مخاطب خودم قرار بدهم نیز نداری. آیا یك زن ترسو می تواند این كار را بكند؟ نه. در آنجا حداكثر این بود كه جان زینب در خطر بود؛ در خطر باشد. از دادن جان كه نمی ترسید. عزت و شرفش در خطر نبود، برعكس بر عزت و شرفش با این شجاعت افزوده می شد. پس این تفاوت مربوط به یك وضع خاصی است كه زن دارد، و تازه این تفاوت در رفتار است نه در اخلاق و شخصیت. از نظر شخصیت اخلاقی هیچ فرقی بین زن و مرد نیست، و می دانیم كه مرد هم اگر در یك شرایطی امانتدار اجتماع باشد، آنجا كه می خواهد امانت را حفظ كند دیگر جای بخشندگی و شجاعت نیست، جای عمل متواضعانه نیست؛ آنجا كه امانتدار است، جای عمل متكبرانه و محتاطانه و ممسكانه است.