زن به عنوان یك صاحب عفت، حامل یك امانت بزرگ انسانی است نه دارای یك امر شخصی كه اگر از آن بگذرد از شخص خودش گذشته؛ اگر بگذرد، به یك امانت انسانی خیانت كرده است. مرد هم باید عفیف باشد، زن هم باید عفیف باشد. ولی می دانیم كه اگر دنیا را هم از نام تساوی حقوق زن و مرد پر كنند، تشابه حقوق زن و مرد را كسی نمی تواند درست كند، و در اینكه زن و مرد دو جنسی هستند كه در برخی امور انسانی با یكدیگر مشترك هستند و در برخی دیگر از نظر كیفی با یكدیگر اختلاف دارند تردیدی نیست. و لهذا عفت زن یك امری است كه مورد تجاوز مرد قرار می گیرد ولی عفت مرد هیچ وقت مورد تجاوز زن قرار نمی گیرد. ما در دنیای امروز هم در اروپا و آمریكا نیز نشنیده ایم كه یك وقت بنویسند فلان مرد مورد تجاوز فلان زن قرار گرفت. اساسا وضع زن و مرد متفاوت است و زن هیچ وقت نمی تواند در چهره یك متجاوز به عفت مرد ظاهر شود. این مرد است كه می تواند متجاوز به عفت زن باشد. همیشه شما می بینید دوتا پسر جلو یك دبیرستان دخترانه را كه می گیرند واقعا صدتا دختر را اذیت می كنند، ولی آیا تا به حال دیده اید و امكان چنین چیزی هست كه چند تا دختر بیایند جلو دبیرستان پسرانه و مزاحم پسرها بشوند؟ ! مزاحمت در امر عفاف همیشه از طرف مرد است، و این زن است كه در درجه اول باید حافظ و نگهبان این امانت اجتماعی و اخلاقی و انسانی باشد. این حدیث هم كه فقط زن را توصیه می كند كه رفتارش جبانانه باشد، نمی گوید زن در مقابل زن، زن در مقابل شوهر، زن در مقابل محرم خودش و زن در مقابل غیر مسئله عفت، بلكه می گوید زن در مقابل مرد بیگانه و در مسئله خاص مربوط به عفت. برای یك زن این شجاعت نیست كه بگوید: من تنها می روم میان خیلی از مردها، هیچ طور هم نمی شود، من شجاع هستم و نمی ترسم. شجاع آناست كه در جای فداكاری نترسد، یعنی اگر امانت را از او گرفتند بگوید فداكاری كردم، ولی اگر عفت را از تو گرفتند فداكاری نكرده ای، به امانت خیانت كرده ای. بنابراین مسئله جبن در اینجا كه امیرالمؤمنین توصیه می كند كه زن باید محتاط باشد، به این معنی است كه رفتارش باید جبانانه باشد، آنهم نه در مطلق مسائل، نه در مورد خطر جان، نه در مورد خطر مال، نه در مورد خطر حیثیت اجتماعی، بلكه در موردی كه عفت در معرض خطر قرار می گیرد. توصیه به احتیاطكاری زن است.