در ماده ی 25 اعلامیه ی حقوق بشر می گوید:
. . . همچنین (هركس) حق دارد كه در مواقع بیكاری، بیماری،
نقص اعضا، «بیوگی» ، پیری یا در تمام موارد دیگری كه به
علل خارج از اراده ی انسان وسایل امرار معاش از دست رفته
باشد، از شرایط آبرومندانه ی زندگی برخوردار باشد.
این ماده عملاً تصدیق كرده كه وضع زن و مرد وضع مشابهی
نیست، والاّ چرا «بی زنی» را جزء این امور نشمرده است؟
ایضاً در همین ماده می گوید:
مادران و كودكان حق دارند كه از كمك و مراقبت مخصوص
بهره مند شوند. كودكان چه بر اثر ازدواج و چه بدون ازدواج. . .
جلد یازدهم . ج11، ص: 492
اگر زن و مرد وضع صد در صد مشابهی دارند چرا اختصاصاً
مادران ذكر شده اند و پدران ذكر نشده اند؟
اما قسمت اول، توهین به زن در اعلامیه ی حقوق بشر نیست كه
«بیوه» را در ردیف بیكارها، بیمارها، ناقص الاعضاءها، پیرها و
درمانده ها قرار داده است. پس خود اعلامیه ی حقوق بشر تلویحاً و به
حكم شعور باطن عدم تشابه مطلق را تأیید كرده است.