در شماره ی نوروز 1341 مجله ی رادیو مقاله ی «نامه ای به دوست» به قلم حسن شهباز، اشعار ذیل را به مولوی نسبت می دهد:

ولی بعید به نظر می رسد كه این اشعار از مولوی باشد، شاید از نظامی [2]یا كس دیگر باشد، تحقیق شود. ایضاً اشعار ذیل را به صائب نسبت می دهد:

ایضاً به مولوی [3]نسبت می دهد:

ایضاً به فخرالدین عراقی نسبت می دهد:

وحشی در فرهاد و شیرین ص 215 می گوید:

رجوع شود به ورقه های توحید و عشق و به ورقه ی توحید و فطرت، بیان جاذبه ی معنوی و اشعار حافظ: روشن از پرتو رویت نظری نیست كه نیست. . . ایضاً اشعار حاجی سبزواری: شورش عشق تو در هیچ سری نیست كه نیست. . . ایضاً ورقه ی توحید- جمال و جلال، اشعار حاجی سبزواری: ای به ره جستجو نعره زنان دوست دوست. . .

جامه دران گل از آن، نعره زنان بلبلان- غنچه بپیچد به خود، خون به دلش نو به نوست. به هر حال مسئله ی سریان عشق حق در همه ی اشیاء یكی از اركان ادبیات اسلامی به شمار می رود. آیات كریمه ی قرآن: و للّه یسجد من فی السموات و الارض طوعاً و كرهاً و ظلالهمو آیه ی كریمه یو ان من شی ء الاّ یسبح بحمده و لكن لا تفقهون تسبیحهمو آیه یو سخّرنا مع داود الجبال یسبحن و الطیر. . . مبدأ پیدایش این افكار است. اما بیان فلسفی مطلب: رجوع شود به آنچه در اسفار، مبحث عشق الهی آمده است؛ رجوع شود به ورقه های توحید تحت عنوان «آیا جمیع موجودات عاشق حق هستند؟ » . آنچه فارابی در فصّ 27ظ فصوص گفته: صلّت السماء بدورانها و الارض برججانها و الماء بسیلانه و المطر بهطلانه. . . ناظر به همین مطلب است. نماز مظهر و نمایش همین خضوع و نیاز و عشق طبیعی است، یعنی توجه به این اصل است كه خواه ناخواه در همه ی ذرات هست. فرق انسان با آنها این است كه آنها از عشق خود غافلند و انسان متوجه است. شاعر می گوید:

مولوی می گوید:

در صفحه ی 110 رهبر نژاد نو از هلالی شاعر نقل می كند: ایضاً مولوی می گوید:

---