ابن الدهّان، متوفی در سال 616 هجری، به نقل ریحانة الادب،
جلد پنجم، صفحه 343:
و عهدی بالصبی زمناً و قدّی
حكی اَلِفَ ابن مقلة فی الكتاب
فصرت الآن منحنیاً كأنّی
افتّش فی التراب علی شبابی
جلد دوم . ج2، ص: 40
در مجله ی رادیو، شماره 65، این اشعار را به آذر بیگدلی نسبت
می دهد:
پیرم و عادت طفلان دارم
به من این شوخی طبع ارزانی
گاه از خنده كنم گلریزی
گاه از گریه گلاب افشانی
گر كنم خنده نه از بی خردی است
گر كنم گریه نه از نادانی
اولم خنده ز بی دردی بود
آخرم گریه ز بی درمانی
رجوع شود به ورقه های «خنده و گریه» .
در موضوع پیر و جوان یك موضوع همان است كه در قدیم گفته
می شد كه از عقل پیران و بازوی جوانان باید استفاده كرد ولی امروز
می گویند كه عقل پیر كهنه [است ] و از فكر نوجوانان باید استفاده كرد
و جوانان را «اولوا بقیة» می دانند. طریق جمع این است كه عقل
تجربی [پیر] بیشتر است ولی پیر كمتر حاضر است با وضع تكامل،
خود را آشنا كند. پس موارد فرق می كند.
جوانی بر سر راه است دریاب این جوانی را
كه شهری باز كی بیند غریب كاروانی را
خمیده قد از آن گشتند پیران جهاندیده
كه اندر خاك می جویند ایام جوانی را
به باطل می دهی بر باد عمر نازنین كز وی
به حاصل می توان كردن حیات جاودانی را
نظامی گر دلی داری نوای عاشقی بركش
سماع ارغنونی را شراب ارغوانی را
جلد دوم . ج2، ص: 41
فارغی از قدر جوانی كه چیست
تا نشوی پیر ندانی كه چیست
گر چه جوانی همه چون آتش است
پیری تلخ است و جوانی خوش است