یكی از مشكلات و موانع پیشرفت و اصلاح روحانیت عدم توجه علما و مراجع به صلاحیت و عدم صلاحیت فرزندان خودشان برای پوشیدن جامه روحانیت و در این سلك درآمدن است. این صلاحیت همه جا و درباره همه كس باید رعایت شود و عدم رعایت آن در مورد دیگران نوعی خسارت وارد می آورد و در مورد فرزندانشخصیتها نوعی دیگر و بدتر؛ به صورت یك علف هرزه قوی و مانع رشد بوته های مفید درمی آیند؛ اتكا به شخصیت سلف، آنها را لوس و ننر و امتیازطلب و مسرف بار می آورد؛ احیاناً روحیه های متمایل به لوسی و اسراف و عیاشی و ولنگاری را در خود جمع می كنند و اخلاق آنها را نیز فاسد می كنند، و چون اهل درس و تحصیل نیستند همه حواسشان متوجه پستها و مقامات است كه كی برد و كی محروم شد و چگونه خودشان آنها را بربایند یا به دوستان خودشان اختصاص دهند؛ به بودجه روحانیت تحمیل بزرگی هستند؛ تدریجاً به صورت بیتی درمی آیند و اما عن جدٍّ خود را وارث بودجه روحانیت می شمارند، فرزندان لاابالی و احیاناً لاخدا از پسر و دخترشان دائماً از این سفره ارتزاق می كنند. اینها داستان رافع العصا را به یاد می آورند كه مردم را از سلفشان بیزار می كنند.