1. تهذیب، جلد 7، صفحه 43، عدد 186:

اسماعیل بن عمر انه كان له علی رجل دراهم فرض علیه الرجل انه (ان ظ) یبیعه [1] بها طعاماً الی اجل فامر اسماعیل من سأله فقال: لا بأس بذلك. ثم عاد الیه اسماعیل فسأله عن ذلك و قال: انی كنت امرت فلاناً فسألك عنها فقلت: لابأس. فقال: ما یقولون فیها من عندكم قلت یقولون فاسد. قال: لاتفعله فانی اوهمت. . .

2. تهذیب، جلد 7، صفحه 48، عدد 209:

عنه عن صفوان عن ابن مسكان عن لیث المرادی عن ابی عبداللّه علیه السلام قال: سأله رجل زمیل لعمر بن حنظلة عن رجل تعیّن عینة الی اجل فاذا جاء الاجل تقاضاه، فیقول: لا واللّه ما عندی ولكن عیّنی ایضاً حتی اقضیك. قال: لا بأس ببیعه.

3. تهذیب، جلد 7، صفحه 51، عدد 221:

عن عبدالرحمن بن الحجاج قال: سألت ابا عبداللّه علیه السلام عن العینة فقلت: یأتینی الرجل فیقول اشتر المتاع و اربح فیه كذا و كذا، ارضیه علی الشی ء من الربح فتراضی به ثم انطلق فاشتری المتاع من اجله لولا مكانه لم ارده ثم اتیه به فابیعه. قال: ما اری بهذا بأساً، لو هلك منه المتاع قبل ان تبیعه ایاه كان من مالك و هذا علیك بالخیار ان شاء اشتراه منك بعد ما تأتیه و ان شاء ردّه فلست اری به بأساً.

در این روایت سخنی از نسیه فروشی و عینه مصطلح روایات دیگر نیست.

4. ایضاً تهذیب، جلد 7، صفحه 52، عدد 226:

احمد بن محمد عن علی بن الحكم عن عبدالملك بن عتبة قال:

سألته عن الرجل یرید ان اعینه المال او یكون لی علیه مال قبل ذلك فیطلب منی ما لا ازیده علی مالی الذی لی علیه، أیستقیم ان ازیده مالاً و ابیعه لؤلؤة تسوّی مائة درهم بالف درهم فاقول له: ابیعك هذه اللؤلؤة بالف درهم علی ان اؤخرك بثمنها و بمالی علیك كذا و كذا شهراً؟ قال: لا بأس.

ظاهر این حدیث این است كه بیع به شرط تمدید قرض است.

5. رجوع شود به ورقه تعدد بیع و ورقه های بیع به شرط قرض.

---