بوعلی سینا می گوید زهد عارف با زهد غیرعارف فرق می كند: زُهْدُ الْعارِفِ رِیاضَةٌ ما لِهِمَمِهِ وَ قُواهُ الْمُتَوَهِّمَةِ وَ الْمُتَخَیِّلَةِ. . . مضمونش این است: ریاضت و زهد یك عارف عبارت است از ورزش دادن و آماده كردن قوای توهّم و تخیّل و حسی خودش، برای اینكه آن موقعی كه می خواهد آیینه ی روح خودش را در مقابل ملكوت بگیرد، آنها ثقیل و مانع نباشند، تا بتواند رو به خدا بایستد. این هم یك فلسفه ی زهد است. حالا زهد با این فلسفه ها كه ذكر كردم آیا زهدِ زنده است یا زهد مرده؟ آن كسی كه زاهد است برای اینكه می خواهد ایثار بكند، آن كسی كه زهد می ورزد برای اینكه می خواهد همدردی كرده باشد، آن كسی كه زهد می ورزد برای اینكه می بیند سطح زندگی اجتماعی پایین است یا برای اینكه می خواهد سبكبار و سبكبال و آزاد مرد در اجتماع باشد، آن كسی كه زهد می ورزد برای اینكه می خواهد روح انسانی اش آزاد باشد و بتواند با خدای خودش مناجات كند، آیا چنین زهدی انسان را زنده تر می كند یا مرده تر؟ البته زنده تر می كند. زهد علیّ بن ابی طالب علیه السلام بر همین اساسها بود و به همین دلیل زنده ترین و جنبنده ترین مرد دنیا بود. علی علیه السلام زاهد بود و به حكم اینكه زاهد بود شجاع بود، شجاعت روحی داشت. علی علیه السلام به حكم آنكه زاهد بود عادل بود و به حكم اینكه زاهد بود عارف بود. او زاهدی بود كه در عین اینكه زاهد بود رهبر اجتماع خودش بود. پس این زاهدهایی كه می بینیم مظهر زهدشان فقط این است كه با كسی حرف نزنند، به كار كسی كاری نداشته باشند، سكوت كنند، از این كنار بیایند و از آن كنار بروند، عبایشان را سرشان بكشند و با كسی حرف نزنند، زهد اینها زهد مرده است و زهد اسلام نیست. اسلام از چنین زهدها و چنین زاهدها بیزار است.