در زمان امام صادق علیه السلام سالی در مدینه قطحی پیش آمد و اوضاع خیلی سخت شد؛ و می دانید در وقتی كه چنین اوضاعی پیش می آید مردم دستپاچه می شوند و شروع می كنند به آذوقه خریدن و ذخیره كردن و احتیاطاً دو برابر احتیاج ذخیره می كنند. امام صادق علیه السلام از پیشكارشان پرسیدند كه آیا ما ذخیره ای در خانه داریم یا نه؟ گفت: بلی ما به اندازه ی یك سال ذخیره داریم. پیشكار شاید پیش خودش خیال كرد كه آقا می خواهد دستور بدهد چون سال سختی است برو مقداری دیگر هم ذخیره كن. برخلاف انتظار او آقا دستور دادند هرچه گندم داریم همه را ببر بازار بفروش. گفت: مگر شما خبر ندارید كه اگر بفروشیم دومرتبه نمی توانیم بخریم؟ فرمود: توده ی مردم چه می كنند؟ عرض كرد: روزانه نان خودشان را از بازار می خرند و در بازار جو و گندم را مخلوط می كنند و از آن و یا از جو به تنهایی نان درست می كنند. حضرت فرمود: گندمها را می فروشی و از فردا برای ما از بازار نان می خری برای اینكه در شرایطی هستیم كه مردم دیگر ندارند و ما نمی توانیم كاری كنیم كه مردم دیگر مثل ما نان گندم بخورند، زیرا شرایطش فراهم نیست، ولی برای ما مقدور است كه خودمان را در سطح آنها وارد كنیم و لااقل با آنها همدرد باشیم تا همسایه ی ما بگوید اگر من نان جو می خورم امام جعفر صادق علیه السلام هم كه امكان مادی اش اجازه می دهد نان گندم بخورد نان جو می خورد. حال چرا ما چنین زندگی ای را انتخاب می كنیم؟ به خاطر همدردی.