ما زاهدی هستیم كه همیشه از قدرت اقتصادی، از ثروت دوری گزیده ایم، یعنی ضعف را انتخاب كرده ایم. مردمی كه پول و ثروت نداشته باشند، مسلّم است كاری را كه از اقتصاد ساخته است نمی توانند انجام بدهند و باید دست دریوزگی پیش دیگران دراز كنند. از ناحیه ی روحی هم اتفاقاً ضعیف هستیم. چون وقتی ما خودمان را به این ترتیب تربیت كردیم كه به وسیله ی دور نگه داشتن خود از مال دنیا به خیال خودمان زاهد شدیم، یك روز كه دنیا به همان زاهدها روی می آورد می بینیم اختیار از كفَش بیرون رفت. می بینیم نه از ناحیه ی روحی قوی هستیم نه از ناحیه ی اقتصادی.

پس زهد در اسلام قوّت و قدرت روحی است. با این قوّت و قدرت روحی، مال و ثروت دنیا كه قدرت دیگری است نه تنها به شما صدمه نمی زند بلكه در خدمت شما قرار می گیرد. عده ای كه آمده بودند و به امام صادق علیه السلام اعتراض می كردند، فلسفه ی زهد را نفهمیده بودند، شنیده بودند علیّ بن ابی طالب علیه السلام در زمان خودش زاهد بوده و خیال می كردند كه علی علیه السلام طرفدار این بوده كه انسان باید در همه ی شرایط با لباس مندرس زندگی كند و نان جو بخورد، اما این نان جو خوردن فلسفه اش چیست، نفهمیده بودند. امام صادق علیه السلام بود كه برای اینها تشریح می كرد تا فلسفه اش را بفهمند. علی علیه السلام چرا زاهد بود؟ برای اینكه می خواست انسان باشد. علی علیه السلام زاهدی نبود كه یك گوشه افتاده باشد و اسم انزوا را زهد بگذارد.