همه ی ما این طور خیال می كنیم كه یك نفر انسان تا وقتی كه قلبش كار می كند و اعصابش فعالیت دارند و نبضش می زند و تا وقتی كه در روی زمین راه می رود زنده است. چه موقع می شود گفت كه یك انسان مرده است؟ آن وقتی كه طبیب گوشی را روی قلبش می گذارد و بعد اعلام می كند كه قلب بكلی از حركت ایستاده است. البته از یك جهت همین طور است، ولی این زندگی انسان زندگی انسانی انسان نیست، زندگی حیوانی انسان است. انسان باید این زندگی را داشته باشد ولی این، زندگی مشترك او با همه ی حیوانهاست؛ یعنی یك سگ هم كه زنده است همین نوع زندگی را دارد. سگ هم قلبی دارد، اعصابی دارد، رگهایی دارد، خونی در جریان دارد، اعضاو جوارحی دارد. ولی در قرآن یك نوع حیات دیگر غیر از این حیات برای انسان اعلام شده است. انسان از نظر منطق قرآن كریم ممكن است زنده باشد- یعنی در میان مردم راه برود، قلبش ضربان داشته باشد، اعصابش كار بكنند، خون در بدنش در جریان باشد- ولی در عین حال مرده باشد. این تعبیر اساساً از خود قرآن است. مثلاً قرآن می گوید: لِیُنْذِرَ مَنْ كانَ حَیّاً [1] مردم را به دو دسته تقسیم می كند: مردم زنده و مردم مرده، و بعد می گوید این قرآن روی افرادی اثر دارد كه شائبه ای از حیات در آنها باشد اما آن كسانی كه مرده اند قرآن هم روی آنها اثر نمی گذارد.

---