اما به فكر امروز خودمان كه نگاه می كنیم می بینیم عمل به عناوین و اسامی مختلف تحقیر می شود؛ می بینیم ملت ما به چیزی كه اعتنا ندارد عمل است. مثلاً پیش خودش خیال می كند كه اگر بتوانم در حرم حضرت رضا علیه السلام یا در حرم امام حسین علیه السلام یك جا قبری پیدا كنم، این جانشین همه چیز حساب می شود. این كجا و فكر اسلام كجا! آیا مردمی كه فكر می كنند كه اگر در عمرشان هركار كردند، كردند ولی بعد از فوتشان در پایین پای حضرت رضا علیه السلام دفن شدند، همه ی كارها یكجا نادیده گرفته خواهد شد، روی سعادت را می بینند؟ فكر نمی كند كه اگر تو در پایین پای حضرت رضا علیه السلام می خواهی دفن شوی هارون الرشید هم در پایین پای حضرت رضا علیه السلام مدفون است؛ پس یكی از كسانی كه باید از مجازات الهی مصون بماند هارون الرشید است، پس چرا وقتی كه از بالای سر حضرت می خواهی رد شوی می گویی بر هارون و مأمون لعنت؟ این را می گویند یك فكر مسخ شده و مرده. اینكه می گوییم احیای تفكر اسلامی، یكی از مواردش این است كه در مسئله ی عمل، فكر ما باید زنده بشود، باید بفهمیم اسلام دین عمل است، دین وابستگیهای خیالی نیست.