در آن وقت ما شیعیان چه فكر می كردیم، یعنی ائمه ی ما چه دستور می دادند؟ ما از علی بن ابی طالب چه الهام می گرفتیم؟ وقتی كه از ائمه ی ما سؤال می كنند كه ایمان چیست؟ می فرمایند: اَلْایمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْجَنانِ وَ اِقْرارٌ بِاللِّسانِ وَ عَمَلٌ بِالْاَرْكانِ [1] ایمان با سه چیز محقّق می شود: اعتقاد قلبی، اقرار به زبان و عمل با اعضا و جوارح. اصلاً ائمه ی ما عمل را جزو ایمان شمرده اند، یعنی كسی كه عمل ندارد ایمان ندارد. دلش را خوش نكند بگوید ایمان مجزای از عمل می تواند وجود داشته باشد. اگر در قرآن می بینید مؤمنین تمجید شده اند، خیال نكنید مقصود كسانی است كه یك گرایش اعتقادی دارند ولی در برنامه ی عملی شركت ندارند. خیر، در قرآن هرجا كه مؤمنین تمجید شده اند، یعنی كسانی كه شهادتین را می گویند و در دل اعتقاد دارند و با جوارح و اعضای خودشان عمل می كنند.

---