ابن مسعود یكی از نویسندگان وحی بود، یعنی از كسانی بود كه هرچه از قرآن
نازل می شد، مرتب می نوشت و ضبط می كرد و چیزی فروگذار نمی كرد.
یك روز رسول اكرم به او فرمود: «مقداری قرآن بخوان تا من گوش كنم. » ابن
مسعود مصحف خویش را گشود، سوره ی مباركه ی نساء آمد، او می خواند و رسول اكرم
با دقت و توجه گوش می كرد، تا رسید به آیه ی 41:
«فَكَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَ
جِئْنا بِكَ عَلی هؤُلاءِ شَهِیداً» یعنی چگونه باشد آن وقت كه از هر امتی گواهی بیاوریم،
و تو را برای این امت گواه بیاوریم. همینكه ابن مسعود این آیه را قرائت كرد،
چشمهای رسول اكرم پر از اشك شد و فرمود: «دیگر كافی است. »
[1]
[1] .
كحل البصر محدث قمی، صفحه ی 79.