در حدیث است كه حضرت رضا علیه السلام در مجلسی به مردی از مخالفین و منافقین كه
با حضرت جدل می كرد فرمود: آیا می خواهی من به تو خبر بدهم كه عن قریبٍ تو به
خون یكی از خویشاوندان خودت مبتلا خواهی شد؟ (ظاهراً آن مرد یكی از اعضای
دستگاه حكومت بوده) یعنی عن قریبٍ خون یكی از خویشاوندانت به دست تو
ریخته خواهد شد؛ آیا می خواهی الآن به تو بگویم او چه كسی خواهد بود و این
واقعه كی رخ می دهد؟ گفت: نه. فرمود: چرا؟ گفت برای اینكه این غیب است و غیب
را جز خدا كسی نمی داند. حضرت همین آیه را خواند، فرمود: درست است، غیب را
غیر از خدا كسی نمی داند، مگر كسی كه خدا به او گفته باشد. اینكه قرآن گفته است
غیب را غیر از خدا كسی نمی داند یعنی كسی از خود نمی داند، اما از ناحیه ی خدا هم
كسی نمی داند؟ آیا امكان ندارد كسی غیب را بداند ولی به این شكل كه خدا به او
وحی كرده باشد؟ فوراً آیه را خواند:
عالِمُ اَلْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً. `إِلاّ مَنِ اِرْتَضی
مِنْ رَسُولٍ . این استثنا را در آیه ی قرآن قبول داری؟ آیا قبول داری كه خداوند غیب
خود را به پیغمبران خودش كه مرضیّ او هستند اطلاع می دهد؟ چاره ای نداشت كه
بپذیرد. آیا قبول داری كه پیغمبر ما قدر متیقّنِ كسانی است كه رسول مرتضی
هستند؟ آیا می شود گفت كه
إِلاّ مَنِ اِرْتَضی مِنْ رَسُولٍ (مگر رسولی مرتضی) ولی او
[یعنی رسول مرتضی ] پیغمبر ما نیست، پیغمبرهای دیگر بوده اند، پیغمبر خاتم كه
افضل است نبوده؟ قدر متیقّن است. فرمود: ما كه از خود چیزی نداریم؛ هرچه داریم
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 815
از ناحیه ی پیغمبر داریم، پیغمبر هم از ناحیه ی خدا دارد. این كه علم غیب نیست؛ علم
غیب علم پنهان است. پنهان را خدا می داند. ما كه مستقیماً از پنهانها آگاه نیستیم،
پیغمبر هم مستقیماً از پنهانها آگاه نیست، از ناحیه ی خدا آگاه است. وقتی كه او از
ناحیه ی خدا آگاه است او به ما (اوصیای خودش، ائمه) گفته است. اگر كسی بگوید
ائمه بدون وساطت پیغمبر و بدون وساطت خدا از غیب آگاهند این شرك و كفر
است.
اینجاست كه این مسأله كاملاً از نظر خود قرآن روشن می شود. عرض كردم
قرآن را در جزء نباید مطالعه كرد.