زمانی بخشی از كتاب تاریخ جنگ بین الملل دوم نوشته ی چرچیل را در روزنامه
خواندم. رسیده بود به آنجا كه در جنگ بین الملل دوم متفقین ناگهان ایران را اشغال
كردند؛ آمدند در مرزها و همین قدر سفرایشان اطلاع دادند كه تا نیم ساعت دیگر از
دو طرف وارد می شوند، آماده باشید. بعد خودش عنوان می كند كه آخر ما با ایران
پیمان بسته بودیم و این برخلاف آن پیمان بود. بعد می گوید (خیلی عجیب است!
طرز فكر اروپایی را ببینید! ) : «اینها همه اخلاق است. اخلاق در مقیاسهای فردی به
كار می رود، آنهم میان افراد ملت واحد. من اگر با یك انگلیسی یك پیمان ببندم
اخلاق ملی انگلیسی اقتضا می كند كه این پیمان را رعایت كنم اما در روابط ملتها
اخلاق حاكم نیست، آنجا پای منافع در میان است. ما منافعمان اقتضا می كرد ایران
را اشغال كنیم، گور پدر پیمانها. » گذشته از اینكه عمل می كنند، صریح و رك
می گویند كه باید هم این جور بود. وقتی كه منطق سیاست این باشد كه رعایت
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 734
پیمانهای سیاسی تا حدودی كه منافع اقتضا می كند [لازم است، ] پس پیمان یعنی
هیچ، و دیگر به كدام پیمان سیاسی در دنیا می شود اعتماد كرد؟ ! این است كه
انسانیت به خطر می افتد.