مفسرین گفته اند- و خوب گفته اند- كه یُصَدِّقُونَ در اینجا یعنی كسانی كه تصدیق دارند. ما سه جور تصدیق داریم: یك تصدیق لفظی، یك تصدیق عملی و یك تصدیق ذهنی. یك وقت شما مطلبی را به من می گویید كه ما تجربه كرده ایم فلان كار بد است، فلان بیماری را ایجاد می كند. من می گویم: بله. در اینجا حرف شما را تصدیق كرده ام. بسا هست ذهن من تصدیق می كند، می فهمم شما راست می گویید.

اما در عمل چطور؟ ممكن است در عمل برخلاف آنچه كه خودم به زبان تصدیق كرده ام عمل كنم. تصدیق واقعی تصدیق عملی است نه تصدیق لفظی و تصدیق ذهنی. تصدیق عملی است كه مكمل تصدیق ذهنی است؛ یعنی تصدیق تا در مرحله ی ذهن باقی بماند تصدیق كامل نیست. می فرماید: آنان كه یوم الدین را تصدیق می كنند. كدام نوع از تصدیق؟ تصدیقِ عملی، یعنی عملاً هم تصدیق می كنند؛ عملشان بر موازینِ گواهی دادن و تصدیق كردن و راست پنداشتن قیامت است.

نكته ی دیگری كه در اینجا گفته اند درباره ی كلمه ی «یصدّقون» است. یُصَدِّقونَ فعل مضارع است. صَدَّقَ یعنی تصدیق كرد، یُصَدِّقُ یعنی تصدیق می كند. یك تفاوت فعل مضارع با فعل ماضی این است كه فعل ماضی بر گذشته دلالت می كند و فعل مضارع بر حال و استقبال. یك فرق دیگر این است كه فعل مضارع در مواردی دلالت بر استمرار می كند. اگر بگوییم صَدَّقَ فلان كس فلان چیز را تصدیق كرد؛ ممكن است این تصدیق در یك لحظه واقع شده باشد. اما اگر بگوییم فلان كس فلان چیز را تصدیق می كند، یعنی دائماً و هر وقت كه ما بخواهیم او را تصدیق می كند.

آن وقت «وَ اَلَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ اَلدِّینِ» یعنی كسانی كه دائماً قیامت را تصدیق دارند، یعنی عملشان عملی است كه همیشه گواهی می دهد، تمام وجودشان گواهی می دهد به اینكه قیامتی هست.