أَمْ تَسْئَلُهُمْ أَجْراً فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ. `أَمْ عِنْدَهُمُ اَلْغَیْبُ فَهُمْ یَكْتُبُونَ. `فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لا تَكُنْ كَصاحِبِ اَلْحُوتِ إِذْ نادی وَ هُوَ مَكْظُومٌ. `لَوْ لا أَنْ تَدارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَراءِ وَ هُوَ مَذْمُومٌ. `فَاجْتَباهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ اَلصّالِحِینَ. `وَ إِنْ یَكادُ اَلَّذِینَ كَفَرُوا لَیُزْلِقُونَكَ بِأَبْصارِهِمْ لَمّا سَمِعُوا اَلذِّكْرَ وَ یَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ. `وَ ما هُوَ إِلاّ ذِكْرٌ لِلْعالَمِینَ [1].

دنباله ی آیاتی است كه تقریباً از ده آیه پیش- ولی آیات كوتاه كوتاه- شروع شده است، درباره ی مردمی كه این دعوت الهی را تكذیب می كنند و بعد قرآن ریشه ی این روحیه ی تكذیب آنها را بیان فرمود و آن این بود: «أَنْ كانَ ذا مالٍ وَ بَنِینَ» كه خلاصه اش اینكه متنعم بودن به نعمتهای الهی كار آنها را به اینجا كشانده است. بعد داستانی را نقل فرمود: إِنّا بَلَوْناهُمْ كَما بَلَوْنا أَصْحابَ اَلْجَنَّةِ. . . كه آنها پسرانی بودند كه پدر صالح شاكری داشتند؛ اگر خداوند به آن پدر نعمتها داده بود او شاكر و سپاسگزار این نعمت

مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 620

بود، به این معنا كه امر الهی را درباره ی این نعمتهای الهی به خوبی اجرا می كرد، از كسانی بود كه برای فقرا و مستمندان در مال خودش حقی قائل بود. بعد كه نوبت به پسران می رسد تصمیم می گیرند كه روش پدر را كه به صورت یك عادت درآمده بود- یعنی چنین شناخته شده بود كه در موقع چیدن آن باغ، فقرا و مساكین می دانستند كه باید به آنجا بیایند و سهم خودشان را ببرند- عوض كنند. اینها برای اینكه كسی باخبر نشود قرار می گذارند كه بدون اطلاع و مخفیانه (نیت خودشان را مخفی می كنند) شبانه هنوز فقرا و مساكین خبردار نشده اند برویم باغ را بچینیم، تا آخر قضیه.

این هم داستانی بود كه به عنوان مَثل برای كفار قریش ذكر كرد كه داستان شما داستان آنهاست و عاقبت شما هم عاقبت آنها.

[1] . قلم / 46 تا آخر.