روزی پیغمبر اكرم به خانه ی علی علیه السلام و فاطمه سلام اللّه علیها آمدند. در آن وقت امام
حسن و امام حسین دو طفل كوچك بودند. قدر مسلّم این است كه امام حسین از
هفت یا هشت سال كوچكتر بوده است زیرا در وفات پیغمبر ایشان در این سن
بوده اند. حضرت رسول در آن روز مدتی نشستند و جلسه ی خیلی خوب و خوشی بود
و غذایی تناول فرمودند و خیلی مسرور و خوشحال بودند و همه چنین بودند. بعد
رفتند در كنار آن اتاق، ایستادند به نماز خواندن و مقداری نماز خواندند. بعد از نماز
حالت دگرگونی برای ایشان پیدا شد كه بعد شروع كردند به گریه كردن و گریه ی
زیادی كردند. این امر قهراً سبب بهت و تعجب همه شد كه چه شد، جلسه ای كه
اینهمه توأم با سرور و خوشحالی بود، پیغمبر اكرم بعد از نماز یكمرتبه به گریه
افتادند، علت قضیه چیست؟
ظاهراً ناقل حضرت امیر هستند. تعبیر عجیبی است. آن طور كه یادم می آید
فرمود: هیچ كدام از ما به خود جرأت نداد كه از پیغمبر اكرم علت گریه را سؤال كند.
فهمیدیم یك امر تازه ای است، پیغمبر است و خبر از آسمان و وحی و این گونه
مسائل. روایت می گوید یك وقت امام حسین، همین طفل كوچك، از جا حركت
كرد (تدبیر و كار را ببینید) ، رفت مقابل جدش كه نشسته بود، اول دو پای كوچكش
را یكی روی این زانوی جدش و یكی روی آن زانوی دیگر گذاشت (نه اینكه
همین طور كه نشسته است سؤال كند) بعد سر جدش را محكم به سینه اش گرفت و
چسباند. (چون پاهایش را روی زانوی جدش گذاشته بود سر جدش را زیر چانه ی
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 618
خودش چسباند و محكم گرفت. ) سر پیغمبر به سینه ی امام حسین محكم چسبیده بود.
می دانید در این حال، وقتی كه بدنها با یكدیگر تماس می گیرد، یك بچه ی كوچك،
طفل بسیار بسیار عزیز پیغمبر و آن علائقی كه پیغمبر دارد، چگونه آن محبتهای
پیامبر به جوش می آید. دستهایش را هم به سر پیامبر قلاب كرد و چسباند. همین كه
خوب پیامبر را محكم در بغل گرفت و مطمئن شد كه تمام عواطف او را به جوش
آورده است، یكمرتبه گفت: «یا جداه! ما یبكیك» پدر جانم چرا گریه می كنی؟
علتش را به ما بگو.
آنگاه پیغمبر اكرم شرح داد، فرمود: جبرائیل بر من نازل شد و در این حال آینده ی
فرزندان مرا برای من شرح داد و از آن جمله اینكه بر حسین من چه خواهد گذشت و
در كجا دفن خواهد شد و بعد قبرش چگونه مطاف زوّار خواهد بود! آنگاه سؤال و
جواب هایی در این زمینه ها رد و بدل می شود.
اینها نشانه های زیادی است از محبت پیغمبر اكرم نسبت به حسین بن
علی علیه السلام؛ لهذا فرمود: «حسین منی و أ نا من حسین، احب الله من احب حسینا» حسین از
من است و من از حسینم؛ خدا دوست می دارد هر كسی را كه حسین من را دوست
بدارد.
و صلی الله علی محمد و اله الطاهرین باسمك العظیم الاعظم الاعز الاجل
الاكرم یا الله. . .
پروردگارا دلهای ما را به نور ایمان منوّر بگردان، نیتهای ما را خالص بفرما،
توفیق عمل صالح به همه ی ما كرامت بفرما.
خدایا دلهای ما را كانون محبت خودت، محبت پیغمبرت، محبت اولاد و
اهل بیت پیغمبرت قرار بده، ما را از تابعان و مُوالیان واقعی آنها قرار بده.
خدایا به ما توفیق دوری از معصیت عنایت بفرما، اموات همه ی ما را مشمول
عنایت و مغفرت خودت قرار بده.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 619