یادم است كه در ماه مبارك رجب در سال 21- كه تابستان بود و به اصفهان رفته
بودیم- می رفتیم به درس آقای حاج آقا رحیم ارباب سلّمه اللّه تعالی كه از بزرگان
هستند. من این ذكر را اول بار از این مرد شنیدم. می دیدم كه خیلی كند صحبت
می كند و اذكار را بالخصوص خیلی با تأ نّی و حضور قلب می گوید: سبحان الاله
الجلیل، سبحان من لاینبغی التسبیح الا له، سبحان ذی العزة و الجلال. . . می دیدم این مرد
مرتب اینها را می گفت. چون پیرمرد بود و نمی توانست روزه بگیرد، آن را با این
جبران می كرد.
و باز یادم نمی رود كه در همان سالها روز بیست و پنجم رجب بود (روز وفات
حضرت موسی بن جعفر سلام اللّه علیه) ، ما در مدرسه ی نیماورد اصفهان بودیم،
بعدازظهر بود، خوابیده بودیم، از خواب كه بیدار شدیم یك وقت صدای مرحوم
حاج میرزا علی آقا را شنیدم. ما در آن مدرسه غریبه بودیم، به عنوان تابستان رفته
بودیم، ولی طلبه های آن مدرسه به مناسبت وفات از ایشان خواهش كرده بودند،
آمده بود برای طلبه ها موعظه می كرد و بعد هم ذكر مصیبت. حدیث دارد كه در
قیامت فریاد می كشند: «أین الرجبیون» رجبیون كجا هستند؟ این مرد با همان آهنگی
كه داشت و با آن حال و روحی كه داشت این تعبیر را به كار برد: آن وقتی كه بگویند
«أین الرجبیون» و ما در پیشگاه پروردگار شرمسار باشیم، در ماه رجب هیچ چیزی
نداشته باشیم و اصلاً جزء رجبیّون شمرده نشویم، چه خواهیم كرد؟
غرض این است: این ماه، ماه استغفار و عبادت و روزه است و این سنتها در
میان ما بكلی دارد فراموش می شود. ماه رجب می آید، بزرگهایمان [متوجه
نمی شوند] تا چه رسد به بچه ها. كم كم اگر به بچه ها بگوییم ماههای قمری را از محرم
تا ذی الحجه بشمار، نمی توانند؛ اصلاً فراموش می كنند كه یك چنین ماههایی هم
وجود داشته است. ولی به هرحال تكلیف هرگز از ما ساقط نمی شود.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 561