بعد نكته ای را ذكر می كند. در آیه ی اوّلی كه خواندم می فرماید: در میان اقوام گذشته
اقوامی بودند كه خدا را (یا این حقایق را) انكار كردند. بعد تعبیر عجیبی دارد،
می فرماید: آنها انكار كردند، حالا ببینید خدا چگونه آنها را انكار كرد. آن مكافاتها و
عقوبتها را به تعبیر «انكار الهی» ذكر كرده است. آنها این حقایق را انكار كردند،
ببینید این حقایق چگونه آنها را انكار كرد. در واقع نفی كردن است، منتها نفی كردن
در عالم ذهن. وقتی [این حقایق را] می گویید، سرش را بالا می اندازد، می گوید: نه.
انكار می كند: خیر، چنین نیست، من نفی می كنم. ولی وقتی كه حقیقت به سراغ اینها
می آید و اینها را نفی و انكار می كند آن را بروید ببینید.
«وَ لَقَدْ كَذَّبَ اَلَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ»
مردمی كه پیشینیان اینها هم مانند اینها تكذیب و انكار كردند. حالا ببینید انكار من
آنها را، چگونه بود؛ آنها كه نفی می كردند، نفی ما آنها را، چگونه بود؛ نفی ما به این
صورت بود كه دیگر از آنها اثری باقی نماند.
آیه ی بعد باز در روال آیات قبل است، می فرماید:
«أَ وَ لَمْ یَرَوْا إِلَی اَلطَّیْرِ فَوْقَهُمْ
صافّاتٍ وَ یَقْبِضْنَ ما یُمْسِكُهُنَّ إِلاَّ اَلرَّحْمنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَیْ ءٍ بَصِیرٌ» اینها این مرغها را در
بالای سر خودشان در حالی كه بالها را باز كرده اند و صاف نگه داشته اند و پرواز
می كنند و گاهی هم بالها را بهم می زنند، نگاه نمی كنند؟ یعنی صنع الهی را نمی بینند؟
مقصود از صنع الهی را دیدن در این گونه موارد این است: