«لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِیرٌ» برای اینها دو چیز است، دو امر مثبت و منفی است: یكی
مغفرت و آمرزش. انسان هر چه باشد، در هر مقامی باشد، در آن مقام باز دچار
نوعی لغزش و كدورت می شود كه نیاز به پاك كردن و تنزیه دارد. احدی نیست كه از
مغفرت خدا بی نیاز باشد، حتی پیغمبر. در ذیل آیه ی سوره ی انعام كه می فرماید:
«مَنْ
یُصْرَفْ عَنْهُ یَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمَهُ» [1] كه خلاصه اش این است: هر كسی به هر مقامی كه
می رسد در نهایت امر به فضل الهی است، پیغمبر فرمود: و حتی خود من؛ یعنی در
میان هیچ كس از خدا طلبكار نمی شود اگر پای مناقشه ی در حساب و نِقاش در
حساب در میان باشد. اگر پای عدالت بخواهد در میان باشد، مسأله تنها مسأله ی
حساب كشی است: خدایا تو یكی من یكی، می خواهم ببینم تو از من طلبكاری یا
من از تو؟ چون انسان هر چه دارد از خدا دارد، اگر بگوید تمام عبادتهای من شكر
یكی از نعمتهای خداست، همان هم [انجام ] نشده تا چه رسد به باقی دیگر. این
است كه هر مؤمنی در درجه ی اوّل نیاز به مغفرت و آمرزش دارد، پاك كردن
آلودگیهای او، صرف نظر كردن از لغزشها، خطاها، گناهان و تیرگیها، كه این جنبه ی
منفی قضیه است؛ و بعد هم اجر كبیر و مزد بسیار زیاد.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 520