بسم اللّه الرحمن الرحیم
تَبارَكَ اَلَّذِی بِیَدِهِ اَلْمُلْكُ وَ هُوَ عَلی كُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ. `اَلَّذِی خَلَقَ اَلْمَوْتَ وَ
اَلْحَیاةَ لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً وَ هُوَ اَلْعَزِیزُ اَلْغَفُورُ. `اَلَّذِی خَلَقَ سَبْعَ
سَماواتٍ طِباقاً ما تَری فِی خَلْقِ اَلرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ فَارْجِعِ اَلْبَصَرَ هَلْ تَری مِنْ
فُطُورٍ. `ثُمَّ اِرْجِعِ اَلْبَصَرَ كَرَّتَیْنِ یَنْقَلِبْ إِلَیْكَ اَلْبَصَرُ خاسِئاً وَ هُوَ حَسِیرٌ [1].
این سوره ی مباركه سوره ی «مُلك» نامیده می شود به اعتبار آیه ی اول، و بعلاوه به طوركلی
در این سوره راجع به مسائلی بحث شده است كه با آنچه كه در اینجا «ملك» نامیده
و بیان شده است تناسب دارد. سوره با این جمله شروع می شود:
تَبارَكَ اَلَّذِی بِیَدِهِ
اَلْمُلْكُ . اول كلمه ی
«بِیَدِهِ اَلْمُلْكُ» را معنی می كنیم، بعد كلمه ی
«تَبارَكَ» را.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 484