حال رابطه ی آیات را ببینید. بعد می فرماید:
«یا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَی اَللّهِ تَوْبَةً
نَصُوحاً» ای اهل ایمان به سوی خدای متعال تائب شوید، توبه كنید، آنهم توبه ی نصوح.
قبل از این آیه این آیه را ذكر كرد كه در قیامت مردمی می خواهند عذر بجویند،
اظهار ندامت و پشیمانی و بازگشت كنند؛ به آنها می گویند اینجا عذر نجویید كه
فایده پذیر نیست. یكدفعه حساب آخرت را رها می كند می آید [سراغ ] دنیا: پس
ای اهل ایمان قبل از آنكه در آنجا عذرخواهی كنید و عذرتان پذیرفته نشود، در
جایی كه عذر پذیرفته می شود عذر بخواهید، یعنی توبه كنید. آن اعتذار آخرت
است این اعتذار دنیا؛ در خانه ی كشت اعتذار بجویید، در خانه ی عمل اعتذار بجویید نه
در خانه ی جزا. در خانه ی جزا اعتذار فایده ندارد. فوراً مسأله ی توبه را مطرح می كند:
«یا
أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَی اَللّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً» توبه كنید، از راه كج و انحرافی خودتان به
سوی حق بازگشت كنید و به راه مستقیم خدا بازگردید ولی توبه تان توبه ی نصوح
باشد.
در باب توبه چند مطلب است كه باید عرض كنم. یكی اینكه مقصود از «توبه ی
نصوح» چیست؟ در باب توبه ی نصوح بعضی گفته اند كه «نصوح» نام مردی بوده است
و گناهش این بوده كه لباس زن می پوشیده، خودش را به صورت زن درمی آورده
است و در حمام زنها می رفته و كیسه كش زنها بوده و بعد توبه كرده است. این سخن
نه با روایات معتبری كه در ذیل این آیه آمده جور درمی آید نه با تعبیر خود آیه،
چون اگر نصوح اسم انسان می بود از نظر قواعد عربی باید می فرمود:
«یا ایها الذین
آمنوا توبوا الی اللّه توبةَ نصوح» توبه كنید مانند توبه ی نصوح؛ [نصوح را به توبه ] اضافه
می كرد، مضاف و مضاف الیه می آورد، درصورتی كه نصوح را به صورت صفت
آورده، یعنی توبه ای كه نصوح باشد، نه توبه ای مانند توبه ی انسانی كه اسمش نصوح
بوده است.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 468