باز انسان اگر بصیرتی نداشته باشد در ابتدا خیال می كند كه تقوا همچنان كه محدودیت است، محرومیت هم هست، هم محدودیت است و هم محرومیت؛ این طور می گوید: آدم باید زندگی كند، با تقوا كه نمی شود زندگی كرد، با تقوا زندگی كردن یعنی انسان خودش را از همه چیز محروم كند. باز قرآن عكس قضیه را ذكر می كند: درست است، انسان وقتی كه تقوا پیشه كند راههایی از روزی را- كه البته راههای نامشروع است- [از دست می دهد. ] آدم متقی هرگز از راههای نامشروع به دنبال روزی نمی رود، ولی خدا راه دیگری از روزی به روی او باز می كند كه آن راه مزیتی دارد كه راه عادی و معمولی ولو حلال هم باشد ندارد و آن این است كه رزق «لایُحْتَسَب» به او می رسد، یعنی از راههایی روزی به او می رسد كه خود گمان نمی برد، چون راهی است كه عادتاً از آن راه به آن نمی رسد، یعنی حس می كند كه از دست خدا دارد می گیرد. گفتیم كه روزی همیشه به دست خداست، از راه عادی هم به انسان برسد باز به دست خداست، اما فرق است میان اینكه انسان طوری زندگی كند كه دست خدا را و لطف خدا را در مورد خودش حس و مشاهده كند، و اینكه آن را حس و مشاهده نكند. آدم متقی و پرهیزكار، در روزی گرفتن از خدا دست خدا را مشاهده می كند، می بیند كه او چطور آن محرومیتهای از راه نامشروع را تحمل كرد و چگونه خداوند درِ دیگری به روی او گشود و باز كرد.