در قرآن كریم مكرر به آثار تقوا اشاره و تصریح شده است، و معمولاً آثار تقوا
چیزهایی است درست عكس آنچه كه ابتدائاً انسانی كه بصیرتی ندارد از تقوا
[می فهمد] یعنی در مورد تقوا خیال می كند. یكی اینكه انسان وقتی كه بصیرتی
نداشته باشد، در ابتدا از تقوا محدودیت می فهمد، می گوید: انسان بخواهد خودش را
مقیّد به تقوا كند، معنایش این است كه خودش را در بن بست قرار بدهد، به دور
خودش خطی بكشد و برای خود محدودیت قائل بشود. قرآن درست نقطه ی مقابل
این مطلب را ذكر می كند (و نكته ی لطیف همین است) یعنی بی تقوایی است كه انسان
را در بن بست قرار می دهد، و تقواست كه بن بست را می شكند. این خیلی به نظر
عجیب می رسد. انسان می گوید آدمی همین قدر كه متقی شد، یعنی برای خودش
محدودیت قائل است. وقتی انسان برای خودش محدودیت قائل است، به دست
خودش برای خودش بن بست به وجود آورده است. قرآن می فرماید خیر، تقوا
بن بست و محدودیت نیست؛ برعكس است، تقوا نداشتنْ انسان را دچار بن بستها و
محدودیتهایی می كند، و تقوا راهی است كه خدا معین كرده است كه اگر انسان از آن
راه برود محدودیت و بن بستی برای او نیست. این است كه می فرماید:
«وَ مَنْ یَتَّقِ اَللّهَ
یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً» هر كسی كه تقوای الهی را پیشه كند خدا برای او راه بیرون رفتن از
مضایق و مشكلات را قرار می دهد، یعنی خدا برای او راه باز می كند برای خروج از
بن بستها و بیرون آمدن از مشكلات.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 407