یُسَبِّحُ لِلّهِ ما فِی اَلسَّماواتِ وَ ما فِی اَلْأَرْضِ لَهُ اَلْمُلْكُ وَ لَهُ اَلْحَمْدُ وَ هُوَ عَلی كُلِّ شَیْ ءٍ قَدِیرٌ. `هُوَ اَلَّذِی خَلَقَكُمْ فَمِنْكُمْ كافِرٌ وَ مِنْكُمْ مُؤْمِنٌ وَ اَللّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ. `خَلَقَ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ صَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ وَ إِلَیْهِ اَلْمَصِیرُ. `یَعْلَمُ ما فِی اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ یَعْلَمُ ما تُسِرُّونَ وَ ما تُعْلِنُونَ وَ اَللّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ اَلصُّدُورِ [1].

این سوره، سوره ی مباركه ی تغابن و پنجمینِ مسبّحات است؛ پنجمین سوره ای است كه با «سبّح» و یا «یسبّح» شروع شده است و از آن جهت سوره ی تغابن نامیده شده است كه در یكی از آیات این سوره كه خواهد آمد (آیه ی نهم) می فرماید: «یَوْمَ یَجْمَعُكُمْ لِیَوْمِ اَلْجَمْعِ ذلِكَ یَوْمُ اَلتَّغابُنِ» آن روزی كه خدا شما را در روزِ جمع گرد می آورد و آن روز، روزِ تغابن است. این كه معنای تغابن چیست، هنگامی كه به آن آیه رسیدیم

مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 344

ان شاءاللّه عرض می كنیم.

در قسمتهای اول این سوره، تكیه ی آیات بر مسأله ی بازگشت به خداوند یعنی مسأله ی معاد و همچنین نبوت است و در آخر، آیات مربوط به انفاق و صبر و برخی امور دیگر خواهد آمد، ولی ظاهراً بیشتر تكیه ی آیات این سوره بر مسأله ی معاد است به طوری كه مسائلی هم كه در ابتدا ذكر می فرماید به منزله ی تمهید و مقدمه چینی یعنی ذكر مقدمات استدلال برای مسأله ی معاد است.

شروع سوره با این آیه است: «یُسَبِّحُ لِلّهِ ما فِی اَلسَّماواتِ وَ ما فِی اَلْأَرْضِ» هرچه در آسمانها و هرچه در زمین است ذات اَللّه را تسبیح و تنزیه می كنند. هر اسمی از اسماء الهی اسم یك صفت خاص است، مثل «علیم» كه خدا را به صفت خاص علم یاد می كنیم، یا «رحیم» كه خدا را به صفت خاص رحمت یاد می كنیم، یا «قدیر» كه خدا را به صفت خاص قدرت یاد می كنیم. ولی كلمه ی «اللّه» اسم یك صفت خاص نیست، بلكه «اللّه» یعنی آن ذاتی كه هر صفتی كه صفت كمال است و هر اسمی كه «اسم حُسنی » شمرده شود [در بر دارد. ] درواقع «اللّه» اسم جامع است، اسمی است كه اجمال همه ی آن اسمهاست و آن اسمهای دیگر همه تفصیل این یك اسم هستند.

[1] . تغابن / 1- 4.