نماز جمعه در میان اهل تسنن به یك شكل خاص قربانی شد. آنها ظاهرش را حفظ
كرده اند یعنی نماز جمعه می خوانند ولی به اقرار خودشان- كه در این كتب تفاسیر
اغلب من می بینم- [روح آن حفظ نشده است. ] آیه می فرماید:
«إِذا نُودِیَ لِلصَّلاةِ مِنْ
یَوْمِ اَلْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلی ذِكْرِ اَللّهِ» وقتی كه ندای نماز جمعه بلند می شود، بشتابید به سوی
ذكر حق. خداوند خطبه را «ذكر حق» نامیده است. اصلاً روح نماز جمعه همین دو
خطبه است. بعدها در نماز جمعه به جای همه ی حرفها، مدح و ثنای خلفا و سلاطین
وقت گفته شد. یعنی آقای خطیب شروع می كرد یك سخنرانی در مدح این آقایی كه
آنجا نشسته بود ایراد می كرد: خدا سایه ی فلان كس را از سر مسلمین كم نكند و غیره.
فخررازی و دیگران می گویند: اینها همه «ذكرالشیطان» است در حالی كه قرآن
می گوید:
«فَاسْعَوْا إِلی ذِكْرِ اَللّهِ» . اینها را اهل سنت در كتابهایشان نوشته اند.
ببینید در همین نماز جمعه و خطبه ی نماز جمعه كه در اسلام این قدر دارای
اهمیت است بنی امیه چطور اسلام را مسخ كردند. بنی امیه سبّ و لعن علی علیه السلام را
جزء اركان خطبه ی نماز جمعه قرار دادند. ببینید اسلام از كجاها خورد! وقتی این نماز
جمعه ی اینچنینی كه باید در درجه ی اول به وسیله ی امام معصوم و در درجه ی بعد توسط
امام عادل بپا شود توسط فاسق ترین و ظالمترین امامها اقامه شد، معلوم است كه
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 304
وضعش به چه صورت درمی آید.