اما اینجا باز یك نكته ی دیگری هست. حال كه مرگ برای اولیاءاللّه یك آرزوست،
آیا آنها در صدد تحقق بخشیدن به این آرزو هستند یا در عین اینكه مرگ برای آنها
یك امر آرزویی است با آن مبارزه هم می كنند؟ نكته این است كه هم آرزویش را
دارند و هم با آن مبارزه می كنند (مگر در دو صورت كه خواهیم گفت) ، چرا؟ برای
اینكه مثَل آنان همان مثَل دانشجوست: دانشجویی كه در خارج از كشور است، تا آن
آخرین لحظه ای كه هنوز فرصت كار كردن و پیشرفت دارد با بیرون رفتن از این
محل مبارزه می كند با اینكه آرزوی آن را دارد، مگر آن ساعتی كه احساس كند كه
دیگر در اینجا كاری برایش نمانده است یعنی آنچه باید انجام می داده، انجام داده
است.
این است مضمون این فراز از دعای مكارم الاخلاق كه زین العابدین
سلام اللّه علیه به خداوند عرض می كند: «اِلهی وَ عَمِّرْنی مادامَ عُمْری بَذْلَةً فی طاعَتِكَ،
فَاِذا كانَ مَرْتَعاً لِلشَّیْطانِ فَاقْبِضْنی اِلَیْكَ»
[1] خدایا به من طول عمر بده ولی نه همیشه.
اولیاءاللّه در عین اینكه مرگ برایشان آرزوست همیشه از خدا طول عمر می خواهند
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 287
زیرا برای اولیاءاللّه و غیر اولیاءاللّه در همین فرصت عمر است كه انسان مراتب قرب
به حق را طی می كند. می دانند از اینجا كه رفتند، دیگر در آنجا درجه شان همان است
كه هنگام رفتن از این عالم داشته اند و لهذا خودكشی هیچ وقت حتی برای اولیاءاللّه
مجاز نیست، چرا؟ زیرا خودكشی یعنی فرصت عمل را به دست خود ازبین بردن،
فرصت انجام تكلیف و مسؤولیت را به دست خود از بین بردن. امام زین العابدین
سلام اللّه علیه به خداوند عرض می كند كه خدایا به من طول عمر بده مادامی كه عمر
من مبذول در راه توست و سرمایه ای است كه در راه تو بذل می شود؛ از آن ساعت
كه این سرمایه چراگاه شیطان است آن را نمی خواهم. اگر بناست من زنده بمانم ولی
آن زندگی برای من مایه ی خیر و بركت یعنی خدمت در راه تو نباشد، بذله ی در راه تو
نباشد- كه دیگر در آن صورت زندگی برای من تكامل نیست، نقص است- خدایا
اینچنین زندگی را نمی خواهم.
پس در این مكتب، مرگ برای همه ی مردم یك امر آرزویی نیست. برای بعضی از
مردم منفور است و باید هم منفور باشد، چون مرگ درواقع ورود بر خود و بر حقیقت
خود است، و برای بعضی از مردم امری آرزویی است. ولی باید توجه داشت كه برای
آنها كه مرگ یك امر آرزویی است این طور نیست كه بخواهند این فرصت را از
دست بدهند، چرا كه عمر برای آنها فرصت است، می خواهند در این فرصت حداكثر
تقرب به حق و تكامل را حاصل كنند.
[1]
. بحارالانوار، ج 73 / ص 62.