اینجا یك سؤال پیش می آید. پیغمبرانی و مخصوصاً عیسای مسیح چنین
بشارتهایی دادند ولی بعد اكثریت مردم قبول نكردند و دانسته انكار كردند. پس آیا
باید فاتحه ی اسلام را خواند؟ قرآن جواب می دهد كه عیسای مسیح و دیگران كه به
آن مردم بشارت دادند، این برای خیر آنها بود كه وقتی آن پیغمبر می آید و آن مائده ی
الهی پهن می شود، صلاح و سعادت آنها در آن است كه به او بگروند، نه این كه اگر
نگرویدند بگویند این دین تأیید نمی شود. می فرماید: اینها تكذیب كنند یا تكذیب
نكنند، نور خدا با این حرفها خاموش نمی شود:
«یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اَللّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اَللّهُ
مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ اَلْكافِرُونَ» . اشتباه نشود، با موضع منفی گرفتن آنها سدّ راه اسلام
نمی شود. اسلام حقیقتی است كه باید نقش و رسالت خود را در عالم انجام بدهد و
انجام هم می دهد. قرآن- كه در سوره ی توبه هم قریب به همین بیان آمده است- چنین
تشبیه می كند كه مثَل اینها برای جلوگیری از توسعه ی اسلام، مثل كسی است كه
بخواهد این خورشید عالمتاب را با پف خودش خاموش كند:
«یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ
اَللّهِ بِأَفْواهِهِمْ» اینها می خواهند با دهانشان نور خدا را خاموش كنند. نوری را كه خدا
روشن كرده است، اینها می خواهند با پفشان خاموش كنند؟ ! نه، خدا نور خودش را
به تمام و كمال به مرحله ی نهایت خواهد رسانید، می خواهد كافران خوششان بیاید،
می خواهد بدشان بیاید؛ خوشامد و ناخوشامد آنها در سرنوشت خودشان مؤثر است
نه در سرنوشت اسلام.
«یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اَللّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اَللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ
اَلْكافِرُونَ» . عجیب است این سیاق و انتظام آیات قرآن كه هر كدام به دنبال دیگری
چطور نظم خاصی دارد و به سؤالات جواب می دهد!
پس در آن آیات مسأله ی بشارت مطرح شد و در این آیه مطلب این طور بیان شد
كه خیال نكنید كه توسعه ی اسلام و عالمگیرشدن شعاع دین اسلام بستگی دارد به این
كه این بنی اسرائیلی كه عیسی علیه السلام به آنها بشارت داده، گرایش پیدا كنند یا نكنند،
مردم دنیا همه منتظر ایستاده اند كه آیا اینها مسلمان می شوند! نه، مسلمان شدن آنها
فقط برای خود آنها خوب بوده است. این نور خداست و نور خدا خاموش شدنی
نیست. اراده ی خدا تعلق گرفته است كه این نور را جهانگیر كند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 249