حال آیه ی بعد را بخوانیم:
«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ اِفْتَری عَلَی اَللّهِ اَلْكَذِبَ وَ هُوَ یُدْعی إِلَی اَلْإِسْلامِ
وَ اَللّهُ لا یَهْدِی اَلْقَوْمَ اَلظّالِمِینَ» . این تعبیر و تعبیرهای مشابه در قرآن زیاد آمده است:
«وَ
مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ اِفْتَری عَلَی اَللّهِ» [1](یا
«وَ كَذَّبَ بِالصِّدْقِ» [2]) ستمگرتر از كسی كه به خدا
افترا ببندد كیست؟
می دانیم كه دروغ گناه كبیره و ظلم است، یعنی در مورد هر چیزی و به هر كسی
انسان دروغ بگوید، چون او را از حقیقت منحرف كرده، بنابراین به او ظلم كرده
است. دروغ به طور كلی در قرآن ظلم تلقی می شود. ولی دروغ تا دروغ تفاوت
دارد. هر دروغی گناه كبیره است، هیچ دروغی نداریم گناه صغیره باشد، ولی در
میان دروغها، دروغ بستن به خدا و رسول، شنیع ترین دروغهاست و لهذا می بینید كه
روزه ی ماه رمضان با دروغهای عادی باطل نمی شود (البته چنین دروغی گناه كبیره
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 247
است ولی روزه را باطل نمی كند) ولی اگر انسان به خدا و رسول دروغ ببندد،
روزه اش باطل است. مثلاً اگر انسان در بیان یك مسأله ی شرعی [عمداً] برخلاف
حقیقت بگوید كه حكم خدا این است، اصلاً روزه باطل است. این نشان می دهد این
دروغ با دروغهای دیگر چقدر تفاوت دارد. باز دروغ بستن به خدا هم همه مانند
یكدیگر نیست. یك وقت كسی دروغ به خدا می بندد و مثلاً در مورد مسأله ای از
مسائلی كه در رساله ها داریم می گوید: حكم اللّه این است، در صورتی كه حكم اللّه
این نیست. از این بالاتر این است كه كسی بیاید ادعا كند كه من پیغمبر خدا هستم.
این دروغ بستن به خداست ولی خیلی بالاتر از آن قبلی است. این فرد دارد ادعا
می كند كه خدا من را به پیغمبری مبعوث كرده است؛ دیگر ظلمی از این بالاتر نیست.
و در ردیف این ظلم این است كه انسان افترای منفی به خدا ببندد؛ یعنی كسی را
كه خدا فرستاده است بگوید او را خدا نفرستاده است. این هم باز دروغ بستن به
خداست. یك وقت خدا كسی را نفرستاده است و او به دروغ می گوید خدا من را
فرستاده است و یك وقت خدا كسی را فرستاده است و فردی می گوید: نه، من
می فهمم، من اطلاع و خبر دارم كه خدا هیچ كس را نفرستاده است. این هم در ردیف
آن است؛ یعنی تكذیب انبیای حقیقی و واقعی، چیزی در ردیف ادعای پیغمبری
كردن است و این قدر این ظلم فاحش است.
در این آیه همین قسمت اخیر ذكر شده است:
«وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ اِفْتَری عَلَی اَللّهِ
اَلْكَذِبَ» چه كسی ستمگرتر است از آن كه به خدا دروغ می بندد؟ در اینجا بحث در
مورد كسانی است كه پیغمبر راستین را تكذیب كرده اند نه كسانی كه ادعای پیغمبری
كرده اند، چون بعد می فرماید: «وَ هوَ یُدْعی إلَی الْاِسْلامِ» در حالی كه خود او به سوی
اسلام دعوت می شود. آدمی كه اسلام را شناخته است، آدمی كه بر اساس بشارتهای
گذشته و بر اساس آیات و بیّنات و معجزات می داند كه این شخص، پیغمبر خدا و از
طرف خداست و مع ذلك خودش را به نادانی می زند و می گوید: نه، دروغ است، این
شخص پیغمبر نیست؛ به این وسیله با تكذیب پیغمبر به خدا دروغ می بندد.
«وَ اَللّهُ لا
یَهْدِی اَلْقَوْمَ اَلظّالِمِینَ» خدا مردم ستمكار را هرگز هدایت نمی كند تا چه رسد به این
بزرگ ستمكاران، كه «اظلم» هستند، ظالمترین ظالمان عالم هستند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 248