بله، یك نوع تكبّر است كه حتی در بنده هم مطلوب است وآن تكبّرِ بالحق است.
تكبّر بالحق یعنی بی اعتنایی به همه چیز دیگر به خاطر خدا؛ كه بوعلی سینا جمله ی
خیلی خوبی در باب زهد در اشارات دارد كه زهد عارف چیست؟ «الزّهد عند
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 198
العارف ریاضةٌ ما لهممه وقوی نفسه. . . وتكبر علی كل شئ غیر الحق»
[1] بی اعتنا بودن
به هر چیز غیر از خدا. این تكبّر معنایش این است كه [شخص ] هیچ موجودی را به
جای خدا نمی نشاند یعنی او را معبود قرار نمی دهد ولو به همان عبادت كوچك، ولو
مورد توجه قرار دادن؛ یعنی هیچ موجودی غیر از خدا شایسته ی این كه من او را
هدف، قبله و مقصد قرار بدهم نیست. «
سُبْحانَ اَللّهِ عَمّا یُشْرِكُونَ » منزّه است ذات
پروردگار از این شركهایی كه می ورزند. تكبّر ورزیدن یك بنده در مقابل خدا نوعی
شرك ورزیدن، خود را شریك خدا قرار دادن و جامه ی خدا را به تن كردن است.
[1]
. شرح اشارات، نمط نهم، فصل سوم.