اَلْمُتَكَبِّرُ» ذات پروردگارِ متكبّر. «متكبّر» در اصطلاح علمای ادب از باب تفعّل
است. باب تفعّل معانی متعدد دارد. یك معنایش تلبّس است. مثلاً اگر گفتند «تَكَرَّمَ»
یعنی متلبّس به كرامت شد. یك معنی دیگرش این است كه متظاهر شد به چیزی كه
واقعاً ندارد. چیزی را كه ندارد متكلّفاً به خود می بندد. كبریاء منحصراً از ذات
پروردگار است، كبریاء مال اوست (اَلْكِبْریاءُ رِدائی)
[1]، عظمت فقط مال اوست. او
متكبّر است به معنی اینكه متلبّس به كبریاست؛ یعنی در مقام تشبیه- و العیاذ باللّه
می گوییم- او جامه ی كبریایی را كه فقط و فقط بر اندام او راست می آید و بس، بر تن
دارد. ولی غیر او چطور؟ غیر او، هرچه هست، در مقابل او كه نمی تواند عظمتی و
كبریائی داشته باشد. بشر اگر بخواهد به عظمت جلوه كند، در آن دروغ وجود دارد،
یعنی تظاهر به چیزی است كه ندارد. لهذا تكبّر در ذات پروردگار صفت كمال است
چون معنایش تلبّس به كبریائی است و در بشر صفت نقص است چون آنجا
واقعیتش كه تلبس به كبریائی است وجود ندارد؛ تظاهر به كبریائی است یعنی تظاهر
به عظمتی است كه آن عظمت را ندارد.
[1]
. جامع السعادات، ج 1 / ص 386.