اَلْعَزِیزُ» . برای «عزیز» دو معنا هست كه به هر دو معنا خدای متعال عزیز است: یكی عزّتِ در مقابل ذلّت و زبونی. هر موجودی غیر از خدا زبون است یعنی اگر از نظری عزت دارد از نظری دیگر ذلت دارد. هر عزیزی در عالم آمیخته ای است از عزت و ذلت. هیچ موجودی از خودش استقلال ندارد؛ همه ی موجودها وابسته به موجود دیگر و اسیر و مقهور موجود دیگر هستند. حال مثالهای كوچك راجع به خود انسانها ذكر می كنیم: یك انسان اگر همه ی مردم دنیا را هم ذلیل كرده باشد، در مقابل همه ی مردم دیگر عزیز باشد و یك فرد هم باقی نمانده باشد الّا اینكه او عزت خودش را بر وی ثابت كرده است، در عین حال همان آدم، ذلیل همین هواست، اگر دو دقیقه همین هوا به او نرسد كارش ساخته است؛ یا ذلیل یك میكروب كوچك در درون خودش می شود. اما آن عزیزی كه در ذات او ذلت و خواری اصلاً نمی تواند وجود داشته باشد چون مافوق همه ی موجودات است، خداست.

معنی دیگر «عزیز» همین است كه ما می گوییم «گرانبها» . می گوییم فلان شئ عزیز است، یعنی گرانبهاست. اشیاء بی مانند و نایاب كه مثلشان نایاب است، برای انسان فوق العاده گرانبهاست (عزیزالوجود) . خدای متعال عزیز است یعنی فوق العاده گرانبهاست. عزیزِ به این معنا، ارزش خدا برای بشر را بیان می كند. عزیزِ به معنای اول، ارزش فی نفسه است اما این دومی ارزشش برای بشر است: [خدا] خیلی گرانبهاست، خیلی عزیز است، خیلی دوست داشتنی است. ظاهراً [مقصود] همین دومی است، چون «اَلْجَبّارُ» [كه بعد ذكر شده است ] آن معنی دیگر (عزیز در مقابل ذلیل) را به یكی از دو معنایش می دهد.