اَلْمُؤْمِنُ » امن بخش و اطمینان بخش است. اگر بنده ای به پیشگاه او برود ذكر او و
یاد او به دلش امنیت وآرامش می دهد. به انسان هم «مؤمن» گفته شده است و به خدا
هم «مؤمن» ، ولی به انسان كه می گوییم «مؤمن» به یك معنا می گوییم، به خدا كه
می گوییم «مؤمن» به معنی دیگر؛ چطور؟
علمای ادب (علمای علم صرف) معانی ابواب ثُلاثی مجرد و ثلاثی مزیدٌ فیه را
ذكر می كنند. از جمله باب اِفعال است. (در كتب شرح نظام و امثال اینها هست) . گاهی
لفظی را می برند به باب افعال. مثلاً أَمِنَ یَأْمَنُ را می برند به باب افعال، می شود امَنَ
یُؤْمِنُ، و مصدرش ایمان. یكی از معانی باب افعال كه اغلب الفاظش به آن معناست
این است كه فعل لازم را متعدی می كند. مثلاً ذَهَبَ یعنی رفت، اَذْهَبَ یعنی برد او را.
معنی دیگرش این است كه صارَ ذا «مصدرش» یعنی صاحب فلان چیز شد. مثلاً
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 193
می گویند این زمین سبز شد و معنایش این است كه صاحب سبزی شد.
حال، به خدا وقتی كه می گوییم «مؤمن» آن معنی اول را دارد یعنی بخشنده ی
امنیت. خدا مؤمن است، اوست كه به بندگان خود امنیت می دهد یعنی اگر بنده ای به
او ایمان بیاورد، اگر بنده ای ذاكر او باشد، اگر بنده ای با او پیوند برقرار كند، یك امان
و یك اطمینان قلبی پیدا می كند كه دیگر هیچ قدرتی نمی تواند او را متزلزل كند. ولی
به بنده وقتی می گوییم «مؤمن» یعنی صارَ ذا أَمْنٍ. «امَنَ بِهِ» یعنی به سبب او امنیت را
برای خودش كسب كرد. پس ما مؤمنیم، او هم مؤمن است؛ ما مؤمنیم یعنی به وسیله ی
او امنیت را كسب می كنیم، او مؤمن است یعنی او بخشنده ی امنیت (امن خاطر و امن
قلب) به ماست.