به هر حال: آنگاه كه امرِ واقع شده واقع شد، یعنی قیامت. «
لَیْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ» . این
آیه را مفسرین دو جور تفسیر كرده اند: یكی اینكه «
كاذِبَةٌ» را مصدر گرفته اند به معنی
كذب. در زبان عربی گاهی این وزن به معنی مصدر هم می آید، مثل «عافیة» . گفته اند
كه «
لَیْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ» جمله ای است مستقل از «
إِذا وَقَعَتِ اَلْواقِعَةُ» ؛ آن، جزایش
محذوف است: آنگاه كه واقع شد امرِ واقع شده. «آنگاه چه» یعنی دیگر نمی گوییم كه
چه شد؟ خودت دیگر فكرهایش را بكن كه چه شد. به عقیده ی بعضی از مفسرین
«
لَیْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ» جمله ای است مستقل كه معنایش این است كه در وقوع این
قضیه هیچ گونه دروغی وجود ندارد یعنی حقی است كه هیچ گونه احتمال خلافی در
آن نیست. ولی این، كمی خلاف ظاهر جمله است چون باید «
كاذِبَةٌ» را كه به صیغه ی
اسم فاعل است به معنی مصدر بگیریم و لامِ «
لِوَقْعَتِها» را هم به معنی «فی» بگیریم
یعنی لَیْسَ فی وَقْعَتِها كذبٌ.
بعضی دیگر از مفسرین به همان ظاهرش گرفته اند و آن به نظر ما درست تر
است. كاذبة یعنی تكذیب كننده، كسی كه بتواند درباره ی آن دروغی بگوید. مقصود
این است كه در ظرف قیامت و در مرحله ی قیامت، دیگر تكذیب و دروغ گفتنی یعنی
دروغگویی وجود ندارد چون در آن وقت حقایق همه مكشوف است (
فَكَشَفْنا عَنْكَ
غِطاءَكَ فَبَصَرُكَ اَلْیَوْمَ حَدِیدٌ) [1]. تكذیب مربوط به مرحله ی دنیا و ظرف دنیاست. در
آنجا حتی كافرترین كافرها هم دیگر نمی تواند تكذیب كند چون واقع شده. آنجا
هر كسی به رأی العین شهود می كند و می بیند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 88