پس «
سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَیُّهَ اَلثَّقَلانِ » با روایت «لایَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْن» این نسبت را دارد كه
«لا یَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْنٍ» وجود فی نفسه را بیان می كند یعنی از نظرِ حقیقت و واقع،
[مطلب این طور است ] و یك دیده ی حقیقت بین كه در همین دنیا هم می تواند ببیند
حس می كند كه دست پروردگار در عالم لایتناهی در كار است بدون اینكه هیچ
كاری بازدارنده ی او از كار دیگر باشد. ولی همه آن بینش را ندارند؛ در قیامت همه این
مطلب را احساس می كنند؛ برای كسانی كه در دنیا احساس نمی كردند، مطلب به این
شكل ظهور پیدا می كند كه خدا دیگر دارد به ما می پردازد، یعنی كأ نّه در دنیا خدا
كاری به كار ما نداشت، حالا خدا از كارهای دیگرش فارغ شده به ما دارد
می پردازد.
پس این آیه مثل آیه ی «
لِمَنِ اَلْمُلْكُ اَلْیَوْمَ لِلّهِ اَلْواحِدِ اَلْقَهّارِ» مطلب را از آن نظر
كه برای اكثریت انسانها ظهور پیدا می كند بیان می نماید: ای جن و انس خواهید دید
كه آنجا چگونه ما یكسره به شما می پردازیم، یعنی رابطه ی اعمال خودتان با پاداشها و
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 63
كیفرها را- كه چگونه از دست ما درمی یابید- كاملاً احساس می كنید.