نكته ای را عرض می كنم و آن این است: برای آن گروه از اهل بهشت كه اهل معرفت
هستند نعمتهای بهشتی از دو جهت نعمت است: یك جهت خود همین نعمت بودن
این نعمت، كه نعمت برای انسان نعمت است، همین طور كه در دنیا هم، قطع نظر از هر
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 665
چیزی، میوه ی خوب، غذای خوب، لباس خوب برای انسان نعمت است. چیزی كه
برای یك شخص صاحبدل بالاتر است، جنبه ی كرامت بودن و تفضل بودن آن است؛
یعنی اگر شما یك شخص فوق العاده مورد احترام و محبوبی داشته باشید چنانچه او
هدیه ای برای شما بفرستد، اینجا شما دو لذت دارید كه یكی از آندو صد درجه
بیشتر از دیگری است: یكی اینكه این مثلاً سیبی كه او فرستاده است سیب است مثل
همه ی سیبهای دیگر؛ دیگر اینكه می گویید این سیبی است كه فلان كس فرستاده. این
دیگر لذت روحی مطلب است. اهل حقیقت نعمتهای بهشتی را كه از خدا می خواهند
توجهشان به هدیه بودن و فضل بودن آنهاست، به تفضل بودن و كرامت بودن
آنهاست؛ یعنی از این جهت كه احساس می كنند آنچه كه دارند هدیه ی محبوبشان
است، هدیه ی خداست، برای آنها هزاران درجه بیشتر لذت بخش است از خود میوه از
آن جهت كه میوه میوه است. این است كه در آخر به این نكته اشاره می كند: «
فَضْلاً
مِنْ رَبِّكَ» در حالی كه این تفضل پروردگار است؛ و آنها این «
فَضْلاً مِنْ رَبِّكَ» را
احساس می كنند، درك می كنند كه این فضل اوست؛ استفاده كنید كه فضل اوست.
یك جامه، یك مداد، یك كتاب و هر چیزی را اگر یك شخص مورد احترام و
محبوب به انسان داده باشد، اصلاً آدم به چشم دیگری به آن نگاه می كند، افتخار
دیگری برای او دارد؛ و برای آنها این جهتش مورد نظر است نه آن جهتهای ظاهری
و جسمانی.
«
ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ» آن است رستگاری بزرگ. بعد می فرماید: «
فَاِنَّما یَسَّرْناهُ
بِلِسانِكَ لَعَلَّهُمْ یَتَذَكَّرونَ. فَارْتَقِبْ اِنَّهُمْ مُرْتَقِبونَ» . برمی گردد به آیات اول كه «
حم.
وَ اْلكِتابِ الْمُبینِ. اِنّا اَنْزَلْناهُ فی لَیْلَةٍ مُبارَكَةٍ. . . » بعد از همه ی این مطلبها كه گفته شد، همانا ما
قرآن را آسان كردیم به زبان تو؛ یعنی این را وارد كردیم به زبان تو؛ از مقام عالی و
شامخی كه فوق مقام لسان و لفظ بود، «
اِنّا اَنْزَلْناهُ فی لَیْلَةٍ مُبارَكَةٍ» بود [تنزل دادیم و]
ما این را میسّر كردیم؛ مثل این كه چیزی در یك مقام خیلی عالی باشد، آن را در
دسترس قرار بدهند. گفتیم از آیات قرآن استفاده می شود كه قرآن خودش حقیقتی
است در یك مقام عالی: «
فی كِتابٍ مَكْنونٍ. لایَمَسُّهُ اِلَّا الْمُطَهَّرونَ» [1]، بعد، از مقام عالی
خودش نزول پیدا كرد به قلب مبارك رسول اكرم و بعد به صورت لفظ آمد، برای
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 666
چه؟ برای اینكه مردم متذكر بشوند. «
فَاِنَّما یَسَّرْناهُ بِلِسانِكَ لَعَلَّهُمْ یَتَذَكَّرونَ» این را ما
تسهیل و آسان كردیم، یعنی سهل المنال كردیم، در دسترس قرار دادیم (در یك آیه ی
دیگر می فرماید: «
وَ لَقَدْ یَسَّرْنَا اَلْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ» [2] اینجا هم «
یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ»
همین مفهوم را دارد) «
لَعَلَّهُمْ یَتَذَكَّرونَ» باشد كه اینها متذكر شوند. «
فَارْتَقِبْ اِنَّهُمْ
مُرْتَقِبون» (چون پایان كار را هم برای دو دسته گفتیم) بنابراین تو انتظار بكش كه
آنان هم انتظار می كشند، یعنی بدان كه چنین حقیقتی بدون شك و شبهه در پیش رو
هست
. و صلّی اللّه علی محمد و آله الطاهرین.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 667