«قُلْ إِنْ كانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ اَلْعابِدِینَ» . راجع به تفسیر این آیه هم مفسرین وجوهی
ذكر كرده اند. ابتدا دو مقدمه عرض بكنم: یك اینكه این فكر كه خدا دارای فرزند
است، می دانیم كه وجود داشته است، یكی در مسیحیّت:
«اَلْمَسیحُ ابْنُ اللّهِ» [1] گفتند
مسیح پسر خداست، و دیگر در كفار جاهلیّت می گفتند فرشتگان فرزندان خدا و
«بَناتُ اللّه» هستند، و بت پرستی شان از فرشته پرستی سرچشمه می گرفت و
فرشته پرستی شان از این فكر كه فرشتگان دختران خدا هستند، منتها وقتی كه تاریخ
خیلی طول می كشد، نسلهای بعد كه می آیند در مقابل بت می ایستند توجه ندارند كه
این بتها هیكلهایی است كه برای فرشتگانی ساخته اند و فرشته را پرستش می كنند
چون دختر خداست. این فكرها در آنها نیست. ولی آنهایی كه واردتر بودند، تا
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 598
می گفتند چرا بتها را پرستش می كنید، می گفتند به اعتبار اینكه مثل و مثال و تمثیل
فرشتگان هستند. فرشتگان را چرا می پرستید؟ چون دختران خدا هستند، بچه های
خدا هستند. [پرستش ] بچه ی خدا مگر اشكالی دارد؟ ! آقازاده را مردم احترام می كنند،
خدازاده را نباید احترام كرد؟ هر احترامی كه به آقا مردم می كنند می گویند به آقازاده
هم باید همان قدر احترام كرد. خوب، هر كاری كه در مورد خدا باید انجام داد در
مورد خدازاده هم باید انجام داد.
پس این یك مقدمه كه این فكر فرزند داشتن خدا ریشه ای در بت پرستی های
عرب جاهلیت هم داشته است.