یكی از آن رسالتها همین مطلب است كه دین- به تعبیر امروزیها- جهان بینی ما را
تغییر می دهد، یعنی بینش ما را درباره ی جهان تغییر می دهد. جهانی كه ما با حس
خودمان آن را احساس می كنیم و با عقل خودمان آن را درك می كنیم یك جور
جهان است؛ جهانی كه نور وحی به ما ارائه می دهد همین جهان است اما با یك تار و
پود خیلی بیشتری. وحی به ما این جور می گوید:
سَبَّحَ لِلّهِ ما فِی اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ
تمام ذرات هستی زبانشان به تسبیح خدا گویاست ولی شما نمی فهمید
[1]. بعد در
مورد خود انسان (و این مهم است) شناخت عمیقی ارائه می دهد. ما برای خودمان
چشم سراغ داریم، گوش سراغ داریم، لامسه سراغ داریم، شامّه سراغ داریم، ذائقه
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 524
سراغ داریم، عقل و فكر سراغ داریم و بیش از این چیزی در خودمان سراغ نداریم.
انبیا می آیند به ما می گویند- طبق مثَل معروف- ای انسان! تو همین مقدار كه ظاهر
هستی چند برابرِ این مخفی هستی.
برای نزدیك شدن به مطلب یك مثل عامیانه ذكر می كنیم و یك مطلب علمی.
مثل عامیانه این است: یادم هست كه وقتی بچه بودیم، این بچه های شیطان را
این جور تعبیر می كردند، می گفتند: این بچه را می بینی؟ همین قدر كه هست، دو برابرِ
این زیر زمین است، یعنی این را به این كوچكی نبین، این چند برابر است؛ این
قدرش را می بینی، دو برابر آن زیر زمین است.
[1]
. [ظاهراً نظر استاد به این آیه نیز بوده است: وَ اِنْ مِنْ شَیْ ءٍ اِلّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لاتَفْقَهونَ تَسْبیحَهُمْ: اسراء / 44. ]