حال من برای این كه نشان دهم كه این امور خیلی هم فوق العاده نیست، یك نمونه ی
نزدیك از كسی كه مورد اعتماد و ایمان همه ی شما و ماست عرض می كنم. همین
مرحوم حاج شیخ عباس قمی (رضوان اللّه علیه) كه مرد بسیار باتقوایی بوده
[1]، این
داستان را در قم بالای منبر نقل كرده بود و من آن را از دو نفر از مراجع تقلید زنده ی
حاضر كه پای منبرش بوده اند شنیدم (یكی آیت اللّه گلپایگانی است، ایشان گفتند
من خودم پای منبرش بودم) . گفته بود: من در جوانی كه حالم خوب بود- ولی حالا
چنین نیستم- یك وقتی كه حالی داشتم رفتم به زیارت وادی السلام در نجف. یك
وقت احساس كردم كه یك صدای مهیبی از آن دوردستها می آید، درست مثل این
كه شتری را بخواهند داغ كنند و این شتر نعره بكشد. ولی هرچه اطرافم را نگاه كردم
شتری ندیدم اما صدای نعره، عجیب می آمد. وادی السلام خلوت بود. در این بین
متوجه شدم كه در آن سر وادی السلام چند نفر حركت می كنند. گفتم شاید اینها دارند
شتر داغ می كنند. همین طور آرام آرام راه افتادم و به طرف آنها رفتم. دیدم بله، صدا
از همان جا می آید ولی وقتی كه رسیدم دیدم آنجا شتری نیست، میّتی را آورده اند و
می خواهند دفن كنند و این صدا صدای همین میّت است و من به این شدت می شنوم
و اینها نمی شنوند. من از آن سر وادی السلام این صدا را می شنیدم، خیال می كردم
شتر داغ می كنند، حالا هم آمده ام اینجا و می شنوم، ولی اینها نمی شنوند.
حال خیال نكنید هر آواز و هر صدایی كه در عالم باشد همه می شنوند. آن صدا،
صدای دیگری است و آن گوش هم باید گوش دیگری باشد.
[1] . ما دوره ی ایشان را درك نكردیم، به این معنا كه تا ایشان در مشهد بودند ما بچه و كوچك بودیم ووقتی كه ایشان به قم آمده بودند باز ما در قم نبودیم. وقتی ما به قم رفتیم، ایشان تازه از قم رفته بودند و بعد هم طولی نكشید كه درگذشتند و شرف [ملاقات و مصاحبت ایشان ] نصیب ما نشد. ولی هركس كه با این مرد بزرگ بوده است، این مرد را به عنوان مجسمه ای از تقوا و خداترسی و خداشناسی شناخته بود. افراد شكّاك بدبین- كه چنین اشخاصی را من دیده ام كه اینها به اصطلاح به فلك ایمان پیدا نمی كنند، به همه ی مردم بدبین هستند و هر آدم عادلی را كه بگویید، به او بدبینی دارند- به حاج شیخ عباس كه می رسیدند می گفتند: نه، او آدم خوبی است. یك چنین آدمی بود.