اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم
لِیَجْزِیَهُمُ اَللّهُ أَحْسَنَ ما عَمِلُوا وَ یَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَ اَللّهُ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ
حِسابٍ [1].
در آیات پیش به این نتیجه رسیدیم كه خداوند متعال اصل همه ی هدایتهاست و برای
نور هدایت خودش مثالی ذكر كرد و فرمود:
یَهْدِی اللّهُ لِنورِهِ مَنْ یَشاءُ خدا هركس را كه
بخواهد به این نورش هدایت می كند.
یكی از آثارِ این كه انسان از نور هدایت الهی استفاده كند، این است كه عمل
انسان ارزش پیدا می كند؛ یعنی چه؟
انسان یك سلسله اعمال و كارهایی در دنیا انجام می دهد و بلكه تمام زندگی
انسان تلاش و حركت و كار است. شما از اول صبح كه بیدار می شوید، چه به
خودتان نگاه كنید و چه به مردم دیگر، می بینید یك دنیا تلاش و حركت و جنبش و
دوندگی و كارهاست. اگر بپرسید برای چه؟ البته مقصدها خیلی فرق می كند، ولی
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 480
همه در نهایت امر یك چیز می خواهند و آن سعادت خودشان است.
انسان، بالفطره طالب سعادت خودش است نه طالب شقاوت خودش، و اگر
دنبال كارهایی می رود كه منجر به شقاوتش می شود، آن كار را نه به قصد این كه به
شقاوت برسد انجام می دهد بلكه در همان حال نیز به خیال خودش سعادتش در
این راه است. پس انسان به طور قطع و مسلّم از عمل و كار و تلاش خودش سعادت
خودش را طالب است و هیچ كس قصدش این نیست كه از تلاش و حركت و
فعالیتش شقاوت نصیبش بشود. البته گاهی انسان تلاشهای زیادی در همین دنیا
می كند به خیال این كه به سعادت نائل بشود، بعد از مدتی خودش می فهمد كه تمام
این تلاشها بیهوده بوده است و یا می بیند كه از این تلاشها نتیجه ی معكوس گرفته است
و اگر تلاش نمی كرد برای سعادتش بهتر بود.