راجع به این دو مطلب، قرآن دستوری كه به مرد می دهد مشابه آن را به زن هم
می دهد و دستوری كه به زن می دهد مشابهش را به مرد هم می دهد، ولی برای زنان
یك وظیفه ی دیگری قائل شده است كه این وظیفه، دیگر برای مرد نیست و آن این كه
زن را مكلّف كرده است كه باید خودش را بپوشاند ولی مرد را مكلّف نكرده است،
یعنی این تكلیف متوجه زن است نه متوجه مرد. تعبیر قرآن این است: «زنان زینت
خودشان را نباید آشكار كنند. » البته زینت ولو جدا هم باشد- مثل یك النگو كه در
كناری افتاده- مقصود نیست، بلكه زینت در حالی كه در بدن است مقصود است
چون [آشكار كردن آن ] مساوی است با دیدن خود زن. زنان نباید زینت خودشان
را ظاهر كنند، اعمّ از اینكه از نوع زینتی باشد كه بشود از بدن جدا كرد مثل النگو و یا
انگشتر، یا زینتی كه چسبیده به بدن است مثل چیزهایی كه به بدن می مالند مانند
«گل گونه» به اصطلاح قدیم.
زن زینت خود را نباید ظاهر كند مگر [در دو مورد. ] دو استثناء در اینجا وجود
دارد: یك استثناء در مورد خود زینت است، یعنی مگر بعضی از زینتها و به تعبیر
قرآن زینت ظاهر
[1]، و استثنای دوم در مورد افراد است: و مگر برای بعضی از طبقات
كه در برابر آن طبقات- كه غیر شوهر او هستند؛ در مورد شوهر كه محرز است- زن
می تواند حتی زینت غیرظاهر را آشكار كند، و آنها پدران، پسران، برادرزادگان،
خواهرزادگان، فرزندان شوهر [و چند طبقه ی دیگر هستند] كه استثناها را بعد عرض
می كنیم.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 452
[1]
. حال، این كه مقصود از «زینت ظاهر» چیست بعد عرض می كنیم.