این یك منطقی است در قرآن كه اینجا جای آن نیست كه درباره ی آن مفصّل صحبت
كنم. قرآن در كمال صراحت می گوید عالم آخرت عالم زنده است. همه چیز عالم
آخرت زنده است و در آن دنیا هر چیزی و هر عضوی بر هر عملی كه مرتكب شده
است گواهی می دهد: دست گواهی می دهد من چه كردم، پا گواهی می دهد من چه
كردم، چشم و گوش هریك گواهی می دهند من چه كردم، پوست بدن (حدیث است
كه كنایه از عورت است) گواهی می دهد من چه كردم؛ حتی به زبان مُهر می زنند: ای
زبان! تو ساكت باش، بگذار خود اعضا و جوارح حرف بزنند؛ زبان هم [فقط] به
گناهانی كه خودش مرتكب شده است گواهی می دهد. قرآن می فرماید: در روزی كه
زبانهای این افراد (چون گناه اینها گناه زبان بوده) و دستها و پاهایشان علیه ایشان به
همان اعمالی كه مرتكب شده اند گواهی بدهند.
یَوْمَئِذٍ یُوَفّیهِمُ اللّهُ دینَهُمُ الْحَقَّ در
چنین روزی است كه خدا آن جزای حقی را كه باید به اینها برسد، به طور كامل به
آنها می دهد.