همه وظیفه دارند كه با بدعت مبارزه كنند. مثلاً صلوات فرستادن، همه وقت خوب است. شما در هر شرایطی صلوات بفرستید، یك عمل مستحبی را انجام داده اید. فرض كنید یك گوینده حرف می زند، در وسط حرف خودش برای این كه رفع خستگی كرده باشد، به جمعیت می گوید: صلواتی بفرستید. این امر خوبی است.

اما اگر شما فكر كنید كه در اسلام یك چنین سنتی هست كه در وسط حرف گوینده صلوات بفرستید و به عنوان یك امر اسلامی این كار را بكنید، این «بدعت» است.

بدانید چنین دستوری در اسلام نرسیده كه در وسط موعظه ی یك نفر صلوات بفرستید.

یك عادتی در میان ما ایرانیها هست كه اگر از آن پرهیز كنیم خوب است و آن این است كه وقتی چراغ را روشن می كنند صلوات می فرستیم. ممكن است بگویید صلوات هر وقت خوب است. من هم قبول دارم، هر وقت خوب است، اما در ایران این كار یك پرونده ی بدی دارد. در ایران سابقه ی آتش پرستی و احترام به آتش وجود دارد؛ نكند یك وقت آن باطنِ روحیه های احترام به چراغ و تعظیم آتش دخالت كند. شما می بینید اسلام می گوید اگر می خواهی نماز بخوانی، با اینكه وقتی نماز می خوانی توجهت به خداست اما اگر فردی روبروی توست، مكروه است چون بویی از آدم پرستی دارد؛ اگر عكسی روبروی شماست، مكروه است چون بویی از شكل پرستی دارد؛ اگر چراغ هم روبروی شماست، نماز خواندن مكروه است چون بویی از آتش پرستی در آن هست. حال وقتی كه چراغ را روشن می كنند صلوات نفرستید، چون بویی از آتش پرستی می دهد. غرضم این است كه اینها را «بدعت» می گویند.

خیلی چیزهاست كه بدعت است و در میان مردم- مخصوصاً خانمها- از این بدعتها هست، مثل آش ابودَرداء، آش بی بی سه شنبه، سفره ی حضرت ابوالفضل. ما چنین چیزهایی در اسلام نداریم. در اسلام، ما یك چیزی به نام سفره ی حضرت ابوالفضل نداریم. بله، یك مطلب هست: یك كار خیری بكنید، مثلاً فقرا را اطعام كنید، ثواب دارد، بعد ثوابش را نثار حضرت رسول كنید، نثار حضرت امیر كنید، نثار حضرت زهرا كنید، نثار امام حسن، امام حسین، هریك از ائمّه، یا نثار حضرت

مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 416

ابوالفضل بكنید. همین طور اگر نثار یكی از اموات خودتان بكنید مانعی ندارد. اگر شما سفره ای در منزلتان تشكیل بدهید به شرط آنكه آداب و تشریفات زنانه اش را- كه من نمی دانم چیست و اگر كسی خیال كند آن دَنگ و فنگ ها جزء آداب اسلامی است باز بدعت می شود- حذف كنید، اگر اطعام مسلمانْ بالخصوص اطعام فقرا باشد و ثوابش نثار حضرت ابوالفضل شود مانعی ندارد. اما اگر كارهایی با آداب و تشریفات و تشكیلاتی انجام شود و خیال كنید اینها از اسلام است، این بدعت و حرام است.

افرادی پیدا می شوند كه در دین بدعت ایجاد می كنند. یك كسی می آید می گوید من نایب خاص امام زمان هستم، مثل علی محمد باب. این را «اهل بدعت» می گویند. در حدیث است اگر اهل بدعت پیدا شدند، با اهل بدعت مبارزه كنید و عالِم باید مبارزه كند و حق ندارد ساكت باشد، و در یك حدیث تعبیر چنین است: وَ باهِتوهُمْ یعنی مبهوتشان كنید، بیچاره شان كنید؛ یعنی با آنها مباحثه كنید و دلیلهایشان را بشكنید. فَبُهِتَ الَّذی كَفَرَ [1] چنان كه ابراهیم آن كافر زمان خودش را مبهوت كرد، شما هم مبهوتش كنید.

[1] . بقره / 258.