تكلیف بسیار روشنی است. بعد از این ما باید بدانیم اگر فردی درباره ی فردی یا
مؤسسه ای حرفی زد ما چه وظیفه ای داریم. آیا وظیفه داریم سكوت كنیم؟ نه. آیا
وظیفه داریم حتی بگوییم «ما كه نمی دانیم، خدا عالم است» ، «من چه می دانم، شاید
باشد شاید نباشد» ؟ نه. آیا وظیفه داریم در مجالس نقل كنیم، بگوییم «چنین چیزی
می گویند» ؟ به طریق اولی نه. پس وظیفه مان چیست؟ مادام كه بیّنه ی شرعی اقامه
نشده و شرعاً بر ما ثابت نشده است، باید بگوییم دروغ است. فقط وقتی كه شرعاً
ثابت شد و یقین پیدا كردیم
[1]- مثلاً در مورد زنا چهار شاهد عادل و در مورد غیر زنا
دو شاهد عادل شهادت دادند كه به چشم خودمان دیدیم یا به گوش خودمان
شنیدیم
[2]- [آنگاه وظیفه ی مبارزه داریم. ] مادام كه بیّنه ی شرعی نیست، نه حق داریم
بازگو كنیم، نه حق داریم بگوییم «نمی دانیم، چه می دانیم، شاید هست، شاید
نیست» و نه حق داریم سكوت كنیم، بلكه وظیفه داریم بگوییم دروغ است. هر وقت
شرعاً ثابت شد، آنوقت وظیفه ی ما مبارزه كردن است. البته در هر موردی وظیفه ای
داریم. در بعضی از مسائل، ما باید مبارزه كنیم، در بعضی از مسائل حاكم شرعی
باید وظیفه اش را انجام بدهد، مثل مورد زنا.
قرآن می گوید: ای مسلمین، هم با این زبان به زبان كردن، دهان به دهان كردن،
گناه بزرگی مرتكب شدید، ولی خدا از این گناهتان می گذرد و گذشت، متوجه
باشید كه بعد از این دیگر این كار را نكنید.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 414
وَ لَوْلا فَضْلُ اللّهِ عَلَیْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ فِی الدُّنْیا وَ الْاخِرَةِ اگر نبود برای شما مسلمانها فضل
و رحمت الهی در دنیا و در آخرت،
لَمَسَّكُمْ فیما اَفَضْتُمْ فیهِ عَذابٌ عَظیمٌ هر آینه می رسید
به شما عذاب عظیم، هم در دنیا و هم در آخرت، به خاطر چیزهایی كه در آن وارد
شدید، یعنی درباره ی آن چیزها بدون دلیل حرف زدید. فقط لطف خدا جلو عذاب دنیا
و آخرت را گرفت. پس متوجه باشید، دیگر چنین كاری نكنید.
كدام گناه و افاضه؟ در چه چیزی ما فرو رفته بودیم و مرتب غور می كردیم و
حرفش را می زدیم؟
اِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِاَلْسِنَتِكُمْ آنگاه كه به زبان خودتان تلقی می كردید،
یعنی زبان به زبان در میان شما می گشت،
وَ تَقولونَ بِاَفْواهِكُمْ ما لَیْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ یك
چیزی كه اصلاً در دل شما جا نداشت، چون نمی دانستید، ولی در دهانهای شما
می گشت،
وَ تَحْسَبونَهُ هَیِّناً خیال می كردید یك امر كوچكی است اما
وَ هُوَ عِنْدَ اللّهِ
عَظیمٌ و حال آنكه این در نزد خدا خیلی بزرگ است؛ صحبت آبروی مسلمین است و
اینجا كه مخصوصاً آبروی پیغمبر است.
وَ لَوْلا اِذْ سَمِعْتُموهُ قُلْتُمْ ما یَكونُ لَنا اَنْ نَتَكَلَّمَ بِهذا
چرا آن وقتی كه شنیدید، نگفتید كه ما اصلاً حق نداریم در این باره حرف بزنیم و
این را بازگو كنیم؟ باید می گفتید:
ما یَكونُ لَنا اَنْ نَتَكَلَّمَ بِهذا برای ما چنین حقی نیست
كه در این باره سخنی بگوییم،
سُبْحانَكَ هذا بُهْتانٌ عَظیمٌ بلكه باید می گفتید: سبحان
اللّه، این یك تهمت و دروغ بسیار بزرگ است
[3].
یَعِظُكُمُ اللّهُ اَنْ تَعُودوا لِمِثْلِهِ اَبَداً خدا
شما مسلمانها را موعظه می كند كه مبادا دیگر به مانند این قضیه برگردید و تكرار
كنید. تا دامنه ی قیامت متوجه باشید كه دیگر ابزار دست یك جمعیت نشوید،
دروغهای دشمنان را علیه خودتان اشاعه ندهید.
وَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَكُمُ الْایاتِ وَ اللّهُ عَلیمٌ
حَكیمٌ خدا این طور آیات خودش را برای مصلحت و به نفع شما بیان می كند. خدا
داناست و همه چیز را می داند، از خفایا آگاه است و حكیم است و بر اساس
حكمتش این آیات را برای شما نازل فرموده است.
[1]
. نه یقین گتره ای بلكه یقین واقعی.
[2]
. این بیّنه ی شرعی است.
[3]
. گفتیم باید منفی سخن بگوییم، یعنی اگر كسی گفت، ما بگوییم: دروغ است. نه تنها مثبت حرف نزنیم و خودش را پخش نكنیم، بلكه باید منفی حرف بزنیم، یعنی در جواب دیگران بگوییم: دروغ است.