نكاتی كه قرآن در آیاتش ذكر می كند عجیب است. قرآن می توانست به این تعبیر
بگوید: ای مسلمانها! چرا آن وقت كه [آن دورغ بزرگ را] شنیدید، به برادران و
خواهران مؤمنتان گمان بد بردید و گمان خوب نبردید؟ اگر چنین می گفت یك
مطلب ساده ای گفته بود. ولی قرآن همین مطلب را با بیانی دیگر می گوید و آن اینكه:
چرا به خودتان گمان بد بردید؟ یعنی توجه داشته باشید، شما یك پیكرید، شما
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 412
«نفس واحد» هستید. به قول مولوی: «مؤمنان هستند نفس واحده» . همه ی مسلمانها و
مؤمنین باید این طور حساب كنند كه اعضای یك پیكرند. اگر تهمتی به یك مؤمن
زده می شود، هر مؤمنی آن را به خودش تلقی كند، بگوید به او تهمت زدی پس به من
تهمت زدی.
این یك نكته، كه به جای این كه بگوید چرا به برادران مؤمن گمان خیر نبردید،
می گوید: چرا به خودتان گمان خیر نبردید؟ یعنی مسلمان، «من» و «او» نباید داشته
باشد، مسلمان باید بداند عِرض برادر مسلمان عِرض اوست، آبروی برادر مسلمان
آبروی خودش است.