معنای «سوره» را می دانید. هر قطعه ای از آیات قرآن كه با یك
«بسم اللّه» شروع
می شود و بعد پایان می پذیرد به طوری كه بعد از آن،
«بسم اللّه» دیگری هست، این
قطعه را «سوره» می گویند. قرآن از كتابهایی است كه فصل، باب و بخش ندارد ولی
قطعه قطعه شدنش به صورت سوره سوره بودن است و هر سوره با یك
«بسم اللّه»
آغاز می شود و
«بسم اللّهِ» آغاز قطعه ی بعد نشان دهنده ی پایان سوره ی قبلی است.
می گویند كلمه ی «سوره» از همان ماده ای است كه كلمه ی «سور» وضع شده است. در
زبان عرب آن حصاری را كه دور شهرها می كشیدند- و در فارسی به آن «باره»
[1]
می گویند- كه یك شهر را در داخل خودش قرار می داد و یك حائط و دیواری بود
كه بر تمام شهر یا قصبه و یا ده احاطه داشت، سور می گفتند؛ مخصوصاً در مورد
شهرها می گفتند «سور البلد» و آن دیوار مرتفعی بود كه دور یك شهر می كشیدند.
كأ نّه هر سوره ای در داخل یك حصار قرار گرفته است، از این جهت به آن
«سوره» می گویند. قرآن را خود پیغمبر سوره سوره كرده است نه این كه بعد مسلمین
آن را سوره سوره كرده باشند. از ابتدا كه قرآن نازل شد، به صورت سوره سوره نازل
شد.
[1]
. [باره و بارو، هر دو به معنای حصار است. ]