دسته ی دوم كه اینجا به آنها اشاره شده است، كسانی هستند كه قرآن آنها را «انصار»
می نامد یعنی یاوران. مقصود، مسلمانانی هستند كه در مدینه بودند و در مدینه اسلام
اختیار كرده بودند و حاضر شدند كه شهر خودشان را مركز اسلام قرار بدهند و
برادران مسلمانشان را كه از مكه و جاهای دیگر- و البته بیشتر از مكه- می آیند در
حالی كه هیچ ندارند و دست خالی می آیند بپذیرند و نه تنها در خانه های خود جای
بدهند و به عنوان یك مهمان بپذیرند بلكه از جان و مال و حیثیّت آنها حمایت كنند
مثل خودشان. به طوری كه در تاریخ آمده است، منهای ناموس، هر چه داشتند با
برادران مسلمان خود به اشتراك در میان گذاشتند و حتی برادران مسلمان را بر
خودشان مقدّم می داشتند:
وَ یُؤْثِرونَ عَلی اَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كان بِهِمْ خَصاصَةٌ [1]. آن هجرت
بزرگ مسلمین صدر اسلام خیلی اهمیت داشت ولی اگر پذیرش انصار نمی بود آنها
نمی توانستند كاری انجام بدهند. اینها را هم قرآن تحت عنوان
وَالَّذینَ اوَوْا وَ نَصَروا
[ذكر می كند: ] آنان كه این مهاجران را پناه دادند و یاری كردند. هم مهاجرت آنها در
روزهای سختیِ اسلام بود، هم یاری كردن اینها. هم آنها گذشت و فداكاری شان زیاد
بود هم اینها.